İyi ki okudum. İyi ki geldin. Tam işkolikliğimden sıymanın yollarını kafamda döndürüp dururken, geldin. İyi de geldin. Sakin geçen bir nöbetimde e-kitap olarak başlayıp bitiriverdim. Değiştiremediğimiz sorumluluklarımızdan, hayatımızın içini boşaltmaya başladığımız zaman aslında tehlike çanları çalmaya başlıyor. O sesi duymaya bile vaktimiz kalamıyor. Biliyorum; ama hayat içini boşalttıkça ağırlaşıp, taşınması zor bir yüke dönüşüyor. Ruhumuz sıkışıyor. Kaçırdığımız hayat akıp giderken ellerimizden; kendimizin kim olduğunu bile hatırlayamayıp, kimliğimizi kaybettiğimiz bir sorgulama süreci başlıyor... İşte tam bu sürecin bitim noktasında, nokta atışı yapar gibi bu kitabı okudum. İyi ki geldin. Bana çok iyi geldin.