Birbirinin kopyası insanları görünce insanlık adına üzülüyorum, biricik olarak yaratılan varlığın kendini tek tip, değersiz bir varlık haline getirişinin ibret verici hikayesi... Yaşam amacı basit ideallerden ibaret varlıklar... Gösteriş budalılığı, şehvet düşkünlüğü. Her şeyi gösteriş, insanlar ne der uğruna satabilecek varlıklar ve her aracı kişisel çıkarları için kullanarak pisletmekten çekinmeyen insan müsveddeleri.
Keşke herkes delirse, keşke herkes yaratıcının üzerlerine nakşettiği biriciklik mührüne layık hareket etse, farklı olsa... Tek tiplik, sıradanlık, herkesin yaptığını yapmak, önüne koyulan her şeye put diye sarılmak, dışlanmamak için herkes gibi olmaya çalışmanın kasıntı tavırları... Basit arzularını gerçekleştirmek için ideallerini satmak, biricikliğini satmak ve yolun sonunda kendinden hiçbir parçanın kalmaması.
Neden herkes aynı giyinmeli, neden herkes aynı şeyleri yapmalı, herkesin gittiği yere gitmeli, herkesin aldığını almalı, herkesin paylaştığını paylaşmalı, herkes gibi hissetmeli, herkes gibi olmalı. Neden termosa doldurulup deniz kenarında sonsuzluğa içilecek bir kahve, Starbucksta içilen bir kahveye tercih edilmeli.
Bu tek tiplik insanı üzüyor, toplum dedikleri şey de bu sanırım tam olarak, aynı şeyleri yapan insan topluluğu, insan kalabalıkları, sürüler... Farklı insan gördüğüm zaman sarılıp ağlayasım geliyor artık.