"Hangi tatlı rüzgar söndürebilir hayallerimizi kundaklayan bütün o şuursuzluk yangınlarını?"
'Hangi altı çizili cümle ile başlasam' diye uzun uzun düşündüğüm bir vakitte kalbim bu cümleyi seçiverdi. O kadar altı çizili, o kadar kalbe değen, o kadar içli, o kadar naif, o kadar 'merhametli', o kadar haklı cümleler vardı ki... Öyle sarıp sarmalıyordu ki... Okuyanlar belki hissetmiştir; Nazan Bekiroğlu'nun zarafeti vardı bu kitapta. Ablam Gökhan Özcan için "Nazan Bekiroğlu'nun erkek versiyonu" demişti hatta.
Sayfalar ilerledikçe bir adam nasıl bu denli zarif olabilir diye geçirdim içimden çoğu vakit. Babam da "Filozof bu adam ya hu" demişti. Anlayacağınız evdeki hemen herkesin bir tanımlaması vardı Gökhan Özcan için. Sahi bendeki yeri neydi?
Birkaç kelimeye sığmaz ama...
Kendi kelimelerimi ararken, hissettiklerimi bulduğum bir kalemdi. Kalbimdeki yeri tam olarak bu: "bulmak". Bazen yitirdiğimi, bazen aradığımı, bazen korkularımı, bazen zamanı, bazen de kendimi...
"Bizler yakılıp yıkılmaya müsait şehirlerdik. Yağmalanmaya hazır çok eski söylenceler... Yenilmekle bitmeyecek kadar çoktu kendimizi kaybedişlerimiz."
Kırgınlığımı da bulduğumu söylemiş miydim?
Bu defa tavsiye edilir falan demeyeceğim. Sadece ve sadece; okuyun.
"Ümidim, bu yazılara ayıracağınız değerli vakitlerin hebâ olup gitmemesi, 'gözağrısı'ndan geriye seveceğiniz bir şeyler kalmasıdır" diye zarif bir temenni bırakmış Gökhan ağabey kitabın önsözüne.
Kalbimin heybesine öyle güzel hakikatler, tefekkürler, sorular, cevaplar, anımsamalar birikti ki, benim de altını çizmediğim cümle neredeyse kalmadı burada bir çok incelemede yazıldığı gibi.
"Neydi geçen zamanı unutulmaz kılan?" diye soruyor yazar ve maziyi unutulmaz kılan müthiş anları, çocukluğumuzu hatırlatarak sorunu cevabını veriyor satır aralarında.
Elimizden, gönlümüzden yitip gideni içimizde beliren bir sıkıntı ile daha da iyi anlıyoruz kitap bittiğinde.
Mevsimlere, günlere, kara, yağmura ve daha pek çok şeye gözümüzle değil de kalbimizle bakmayı tenbihliyor bize.
"Güzel gören güzel düşünür, güzel düşünen hayatından lezzet alır" vecizesini hatırlatıyor bana kitaptaki bir çok yer.
Sarı derviş diye bir lakabından haberdar oldum Gökhan ağabeyin, yazılarında bu derviş uslubunu hissediyorsunuz sahiden de.
Gözlerim meczubu aramadı değil tabi, bu da bir dipnot.
Velhâsılı kelam, 'gözağrı'sı kalbime bir ağrı bıraktı, zarif ve güzel bir ağrı.
Vesselâm.
Gökhan Özcan yine yapmış yapacağını bu eserinde de. Ruh Yordamı gibi eserine benzer üslupla kaleme alan Göz ağrısını bu seferde insanın ruhunu kemiren düşünceleri göz önüne alıp iç çatışma ve eleştirilere maruz bırakıyor. Okuduğum kitapla yazarı çok geç tanıdığıma pişman oldum. Daha önceleri eserlerinin varlığından dahi haberim yokken bikaç eserini tavsiyeyle okuyunca da şiddetle tavsiye ettiğim arkadaşlarım oldu.
Bana derin düşündürenlerin içine Gökhan Özcan'ı da eklerim. Artık eminim ki okurken zevkle okuduğum kitabının altını çizmediğim cümle kalmayacak.Çünkü her cümlesi insanı derinden etkiler. Bu kalemi kimsede kolay kolay bulamazsınız. Açık ve net söyleyebilirim ki okumaktan zevk duyacaksınız. Şiddetle tavsiye eder, iyi okumalar dilerim.
Söyleyeceklerim var!
'Anlatacaklarım var. Bilmediğim bir dilde söyleyeceklerim var. Hiç kullanmadığım kelimelerle kurulmuş cümlelerim var. Tarifini bilmediğim heyecanlar kuşatıyor usulca her yanımı.' dedi Gökhan Bey..
Kitap 197 sayfa. Her sayfada yaklaşık 10 cümle varsa ve her cümle bambaşka bir hikayeyse kitap 1970 , en az 1970 adet hikayeye ev sahipliği yapıyor.
Her cümlesi ayrı tefekkür..
Her cümlesi ayrı temaşa..
Gelip gidip hali hatırı sorulacak manâlar taşıyor
Bazen akmıyor, bazen durulmuyor
Sanki yazar fotoğraf makinesini eline almış da hayata ve insana dair çekmedik fotoğraf bırakmamış.
Sonra o fotoğrafları almış bir albüme koymuş.
Fotoğraflar sabaha kelimelere dönüşmüş adı da Gözağrısı olmuş.
Asude günlerinizde zihninize sakince yürümeyi öğretmek istiyorsanız burası çok doğru bir tercih, burası ılık esiyor, burası bazen yüzleşmek istemediğimiz gerçeklerle çarpıyor bizi, burası bazen okşuyor oluyor saçlarımızı, burası bazen yangın, burası bazen su, okuyun burayı...
Çokça sevgiyle
Âh , Gökhan Özcan benim gönlümü ,aklımı ,ruhumu feth ediyor yazdığı her kelimeyle ... 3 kitabını okudum ve hepsi birbirinden anlamlı birbirinden güzeldi. Kendinizi bulduğunuz yüreğe hitab eden satırları , hissiyatı anlama kavuşturan her kelimesi, İçinizde bir yerlerde özlemini çektiğiniz bir noktaya ve hatta birçok noktaya öyle güzel değiniyor ki ... Öylece kalıyorsunuz kitap bitince uzun uzun düşünmeye başlıyorsunuz ... En iyi deneme ödülü almış 2017 yılında ve kesinlikle hak kazanmış bu ödülü almaya . Henüz tanışmadıysanız lütfen tanışın bu nadide yazarın çok kıymetli kitaplarıyla ... Sevgilerimle
200 syf.
·
Not rated
“Demek sözlerin de insanlar gibi bir kaderi var."
"Söz geçiyor belki ama mânâ bir başka şey olarak bizimle kalıyor.
Edilmiş onca kelâm, kurulmuş onca cümle, buğulanmış onca cam...
Mânâ taşıyan katarlar olarak dura kalka geçip gidiyor ömrümüzün uçsuz bucaksız düzlüklerinden.
Uzun uzun yaşıyoruz ya bu dünyada, işte hep o mânâyı damıtmak için...
Söylenmişlerden, söylenmemişlerden...
Bir kâğıdın üstüne dökülmüşlerden, bir camın buğusuna yazılmışlardan, bir hâfızanın derinliklerine emanet edilmişlerden...
İyi ki o mânâ var. İyi ki var da, ne zaman sendelesek yıkılıp gitmemek için tutunuyoruz köşe bucağına.
Kimi sözler o mânâyı muhafaza etmek için daima bizimle kalıyor, kimi şöyle bir dokunup geçiyor.
Nereden bildiğimizi artık hatırlamadığımız birçok şey, zamanın içinde unutulup giden bir sözün bize dokunuşunun eseri.
Demek sözlerin de insanlar gibi bir kaderi var."