Ece

"Minel" dedi gülümseyerek. "Bizim de artık yeni ve güzel anılarımız var, daima hatırlanması gereken. Şiirlerden sonra bir şarkımız var, ikimizi anlatan. Fotoğraflarımız var, mutlu olduğumuz. Güvenimiz var, hiç yıkılmayacakmış gibi görünen. Biz varız, Korel ve Minel. Farklı senelerde art arda günlerde doğmuş, daima hayatlarında karşı karşıya gelmiş iki insan." Dudakları yanağımı okşadı. "Biz varız, bütün çabamızla. Sen çabalarsan ben de çabalayacağım söz veriyorum."
Reklam
"Ve insan en iyi çocukken hisseder sevgiyi de sevgisizliği de. Ben çocukken sevilmediğimi yeterince hissettim, sevginin dilini bu sandım ama sonra senle tanıştım; gördüm ki sevgi şefkatsiz bir baba değilmiş, ilgisiz bir anne, umursamaz bir abi değilmiş."
"Minel," dedi bir kez daha. "Ben yaşamak istiyorum, ölmek istemiyorum."

Reader Follow Recommendations

See All
Başka bir söz daha veriyorum, Minel Karaer. Kimsenin aslında zorla beni sana unutturmadığını, senin beni unutmak istediğini hiçbir zaman söylemeyeceğim. Bileceksin ki beni sana zorla unutturdular. Çünkü biliyorum, bunun da acısı sana ağır gelir. Kendi içimde bütün doğruları bilerek yaşayacağım ve o şekilde öleceğim, senin çekemediğin vicdan azabında benimle beraber olucak.
"Diğer neden..." diye mırıldandığında onu incelediğimi fark etti ve yavaşça yüzünü döndü. "Benim bir türlü akıllanmayıp, dönüp dönüp yine sana gelmek istemem. Diğer neden, benim bu yetmeyen kalbimin seni özlemesi. Diğer neden, bana ne yaparsan yap, sana ihtiyacım olması. Diğer neden ne, biliyor musun, Minel? Benim kendimden bile vazgeçip senden vazgeçmeyişim."
Reklam
Reklam