Deli kadınlar iyidir.
Çünkü ne kahkalaları tutsak,
Ne gözyaşları sınırlı,
Ne arzuları mahpus,
Ne öfkeleri prangalıdır.
Ahmed Arif
insanın en iyi dostu yastığıdır aslında;
mutluluğu da, gözyaşları da
onda gizlidir..."
Bu şehir
Kendisi koca bir yalanken gerçeği arar bu şehir
Sokakları gibi evleri de acı doludur
Gözyaşları taşar pencerelerinden
Geceleri gerçeklerini saklarda
Hergün başka bir maske takar insanları
Hayatları vardır anlattıkları
Birde tek başına kalınca yaşadıkları...
Aşkım Miracım Olsun; Aşkıma Şahit Ol Allah’ım!
Dünya müminin zindanıymış,
Bunaldım bu zindandan Allah’ım!
Yüreğimdeki sevgini öyle büyüt, öyle büyüt ki,
Yüreğim artık bu dünyaya sığmaz olsun…
Aşkım miracım olsun Allah’ım, aşkım miracım olsun!
Kalbim bir Burak’a dönüşsün ve beni alıp sana getirsin.
Yedi kat göğü aşkınla aşıp huzuruna varayım,
Huzurunda başımı secdeye koyayım,
Sonsuza dek hep
Kolay değil...
Sabah daha mesaiye başlamadan yazılı bi emir düşer
önünüze Yukarı köyden Ahmet oğlu Mehmet şehit düşmüştür Yarabbim dersin, dağa çıksam üç gün aç susuz kalsam da şu haberi vermesem.. Ama giyersin tören üniformanı, birkaç Mehmetçikle birlikte, hastaneden gelen ambulansı alırsın arkaya, düşersin yola. Vatandaş da öğrenmiştir artık, önde bir askeri
Taşınmaz olur gövden
Dehşetin, tartışılmaz prangalarına
Gem vurulmaz, aşındıysan ruhen.
Ve sahtekâr bakışlardan uzaklaşırsın
Bedenini saran bu nitelikli kasvetten
Bıkmaya başladığında,
Gözlerinin çizdiği helezonlar dahi;
Saplanır acıyla etine, dert tası içinde
Kıvranılır, titremek ve kof ağırlıklar
Bir arzu olur, bir şevk, bir arzu kırıntısı
Tehlike çanları beynimizde sırılsıklam inlediği
Zaman.
Dökülür gözyaşları, kan ve derya olmuş ölümcüllük
Silahlanılır dosta, düşmana karşın yokluk ve varlıkla
Tat ve tuz, her biri kesilmiş bir hüzün gibi
Sararmış benzimizde bir ufalma yaşar yine
Ararız, bir çıkış yolu yaşamın sonunun başındayız ey!
Kanlı bedenlerimiz, el edilmez
Kelepçe vurulmaz olur da sarsılır, uyanırız ansızın
Ve kaynayan bu irininden hayatın, damarlarımız bir top öbek
Ödlekler peşinde yardakçı birkaç afili hamle kalır.
Silinir, is ve sis gibi dumanımız bir anda
Bakarsan görürsün beni
Kırıp geçilen, ezilen yolların feryadında inan!
