Göklerin yüzü güldü mü
Dünyaya geldiğin zaman?
Azgın sular duruldu mu
Dünyaya geldiğin zaman?
Güneşler gibi tek miydin?
Ay ışığından ak mıydın?
Böyle nazlı çiçek miydin?
Dünyaya geldiğin zaman?
Yıldızlar halin sordu mu?
Bulutlar selam durdu mu?
Yerlerin kalbi vurdu mu
Dünyaya geldiğin zaman?
"Pardon," dedim,
"Dışarıda neden kimse yok? Saat de çok geç değil ama... Trafik olması gerekmez miydi?"
Taksici güldü.
"Abla sen ne diyorsun ya?" dedi,
"Sizin yarışma öyle bir reyting yaptı ki siz eve erken ulaşın trafiğe kalmayın diye millet arabayla sokağa çıkmadı bugün!"
Kendimi şok içinde geri çektim. Bu şaka olmalıydı.
"Bu şaka değil, değil mi?" diye sordum merakla. Adam bir kez daha güldü
"Sağa baksana abla,'' dedi,
"Camlardaki insanlar sizi izliyor."
herkes böyle der..
Hiçbir şey bir daha eskisi gibi olmayacakmış gibi geliyor. Herhalde geçer. Öyle derler." Acı acı güldü. "Zaman her şeyin ilacı derler, değil mi?
Herkes filozof olmuş."
Sayfa 156 - SiaKitabı okudu
Yirmi yıl daha yatalak olsa yirmi yıl daha bakardım babacığıma diye mırıldandı.
Emin misin ? dedi Tanrısı.
Yakalandığını hissetti güldü .Tanrısı hep yakalardı onu tanrısına karşı dürüst oldu...
Üçüncü Şahsın Şiiri
akşamlar bir roman gibi biterdi
jezabel kan içinde yatardı
limandan bir gemi giderdi
sen kalkıp ona giderdin
benzin mum gibi giderdin
sabaha kadar kalırdın
hayırsızın biriydi fikrimce
güldü mü cenazeye benzerdi
hele seni kollarına aldı mı
felâketim olurdu ağlardım
Attila İlhan
Üçüncü Şahsın Şiiri
gözlerin gözlerime değince
felaketim olurdu ağlardım
beni sevmiyordun bilirdim
bir sevdiğin vardı duyardım
çöp gibi bir oğlan ipince
hayırsızın biriydi fikrimce
ne vakit karşımda görsem
öldüreceğimden korkardım
Sayfa 22 - Türkiye İş Bankası Kültür YayınlarıKitabı okuyor
Yandan Çarklı
Karnı burnunda hanımını işaret ederek. “Hâlâ yeni yeni canlar peşindesiniz,” dedim.
Baktı, gördü. güldü.
“Ne yapayım?”
“Bilmem ama, tedbirli davranamaz mısınız”
Gene adeta şahlandı:
“Yani ne yapmalıyım?”
Düşürmek gibi, hamile bırakmamak gibi…”
“Allah’ın binasını yıkamam!” dedi.
“Yıkamam. Çünkü, isterse milyonların olsun, vermediğine vermiyor.
Sayfa 72 - Barış Yayınları, 1. Baskı (1966)Kitabı okudu
Tazecik bir güldü o.
Koparıp ellerine aldılar.
Saklamaya hiç niyeti olmayanlar.
...
Vinsent kəndçiyə nəyin məzəli gəldiyini ayırd etməyi qərara aldı. Sizcə ağac şəkli çəkmək gülməlidir? -- o, nəzakətlə soruşdu.
Meşəqıran cavabında yenə də ucadan qəhqəhə çəkib güldü və dedi:
- Aydın məsələdir ki, gülməlidir. Sən yəqin ki, axmaq adamsan.
Vinsent bir dəqiqəliyə fikrə getdi və xəbər aldı:
- Ağac əksəydim necə, axmaq olardımmı?
Kəndlinin üzü dərhal ciddiləşdi.
- Yox, əlbəttə, yox.
- Bəs mən bu ağaca qulluq etsəydim necə, axmaq sayılardımmı?
- Aydın məsələdir, yox.
- Ağacın barını yığsaydım necə?
- Sən sadəcə mənə gülürsən, hə?
- Yaxşı, mən də hamı kimi buradakı ağacları kəsib böyrü üsta yıxsaydım necə, mənə axmaq deyərdilərmi?
- Niyə ki, ağacı kəsərlər də.
- Deməli, əkmək olar, ona qulluq etmək olar, hətta qırmaq da olar. ancaq onların şəklini çəkmək axmaqlıq sayılır. Bu ədalətdirmi?
Kəndli yenə qımışdı:
- Əlbəttə, vaxtını boş şeylərə sərf edən adam axmaq deyil, bəs nədir? Hamı da deyir, sən səfehsən.
Sayfa 112Kitabı okudu
Bu sözler Faythe'i düşündürdü. "Kaç yaşındasın?" diye sordu. Nik burnundan soluyarak güldü. "Yaşlıyım. En azından senin türüne göre öyleyim, kendi türüm içinse epey genç sayılabilirim." Faythe gözlerini devirdi. Nik doğrudan cevap vermekten kaçınıyordu. İnsan zamanına göre yirmi beşinden büyük olamazdı. Nik onu inceleyerek, "Sen en az on yedi görünüyorsun." dedi. Faythe dudak büktü. "On dokuz yaşındayım, tamam mı?" Nik'e sertçe baksa da dudaklarının kenarı haylaz bir sırıtışla kıvrıldı. Düzgün bir yemek yeme imkânı bulamadan geçirilen günler nedeniyle gelişmeyen vücudunun onu yaşından küçük gösterdiğini tahmin ediyordu. Çünkü neredeyse yirmisine basacaktı.
Nik haykırarak güldü. "Ben neredeyse üç yüz yaşındayım." diye itiraf etti en sonunda. "Savaş başladığında burada değildim ama büyük savaşlar esnasında buradaydım."
"Tanrıçalar kızgın,"dedi "İntikam istiyorlar." "Belki de onlara intikamlarını vermem gerekiyordur."
Yeniden güldü. gizemli,gölgeli bir gülümsemeydi bu.
"Onlar geri geldiğinde,Tanrı hepinizi korusun."
"Gökyüzü değil, Tanrı dedin. Hepimizi değil, hepinizi dedin."
insanlar Bir Tanrı'ya inanıyorlar. Alfinler gökyüzüne. Ben ise Nova, sadece kendime inanırım.
Sayfa 195Kitabı okudu
Acaba, doğduğu günden beri, bir defa olsun, hiçbir şeye güldü mü?
O bana baktı
Ben ona baktım
O güldü
Ben güldüm
O gitti
Ben kaldım
-Roman-
Ümit Yaşar Oğuzcan