22 yılımı huzursuzlukla mayalayıp İntiharlarla süsledim.Yine de hiçbir şey anlatamadım sağır kulaklara, kör gözlere. İnsan olmanın nasıl bir şey olduğunu sorgularken, kovalarken yanımda kimseyi getiredim. Kimseden ben gibi olmasını beklemedim ama kimse de kendini biraz aşıp sorgulamalara gelemedi. 2 defa güldüm birinde kolumdan vücudumdaki tüm kan boşalır sanarken. Biri de bende kalsın. Sadece ben miyim bu kadar kucalayan bu hayatı. Eminim değilim. Ama neden mahallemde, okulumda, akrabalarımdan bir kişi bulamadım. Gelişimiz bozukluğu teşhisi koymadı ki doktorlar bana. Bu kadar normal bir beden ve beynim varsa neden bu kadar anormal ve çelişkilerle dolu bir bilince sahibim. Akıl hastanesine kapatılıp midemin ilaçlarla dolması gerekiyor sanırım. O zaman yaklaşabilirim normalliğe. Ya karşılığında vereceklerim. Değecek mi buna. Herkese kepçeyle verilen bu huzur, bedenim atomlarına kadar paçalanıp alındı sanırım benden. Başka bir açıklaması yok. Bu kadarı çok fazla. Bu kadar acı bir insana çok fazla.