Tesadüflere ihtiyaç var, plansız ve zamansız gelen güzelliklere.
Okur Takip Önerileri
Albertine' in hatırası bütün mevsimlerle ilintili olduğundan, onu unutabilmek için, felç geçiren bir ihtiyarın okumayı yeniden öğrenmesi gibi, benim de, hepsini baştan öğrenme pahasına da olsa, bütün mevsimleri unutmam gerekirdi; evrenin tamamından vazgeçmem gerekirdi. Albertine' in ölümünü bana unutturabilecek tek şeyin benliğimin ölümü olduğunu düşünüyordum.
Sayfa 65Kitabı okudu
Dicle'nin serin yamaçlarında bir çilek idim ben. Son taşkında bedevilerin bağlar ve bahçeleri
harap olunca geç yeşermiş, şiddetli güneş ile erken kızarmıştım. Bir gün kara kaşlı, kara gözlü
bir Arap kızı, nazik elleriyle koparıp koydu sepetine beni. Dalım ve yaprağım benimle idi.
Umuyordum ki al dudaklarına dokunacaktım.
Adı Leyla idi, dudaklarından koparıp bir kazana attı beni sonra hiç acımadan. Hurma lifleri,
çöl dikenleriyle beraber kaynadıkça kaynadı suyum; dağıldım, ezildim. Yanıyordum ve henüz
olgunlaşmamış bir hurma ile kol kanat olduk bu yangında birbirimize, ama nafile...
Gül dudaklar umarken dikenler battı yüreğime. Yanışım ateşten miydi, aşktan mı,
anlayamadım. Bir tekneye döktü güzeller güzeli sevgi dolu varlığımı, çiğnetti çocuklara.
Suyla yeşermiş, mehtapla rengimi bulmuştum; güneşte kurutulup candan ayrıldım.
Mermer ile merdane arasında lif lif karıştım kaderini paylaştığım hurmayla ve birbirimize sıkı
sıkı sarılmayı öğrendik dikenlerle. Rengim solarken, canıma batan liflerin ve dikenlerin
hesabını soramadım kimselerden.
Parşömen oluyordum görünüşte; ama içimdeki kıpırdanışlardan haberi yoktu yüzümü okşayan
ellerin. Kazanda sarıldığımız o yeşil hurmadan üzerime bir hayat iksiri sinmiş gibiydi. Ölüyor
muydum, yoksa diriliyor mu, kestiremiyordum. Varolmanın ayrımındaydım, nefes alıyor
gibiydim. Leyla'nın elleri beni tutsun ve bırakmasın istiyordum, içimde duygular vardı ve
onun ellerinin sıcaklığıyla sonsuza kadar yanabilir, götürdüğü yere her gün yeniden
gidebilirdim. Var idim, ama ne idim; anlayamıyordum.
