Sebepleri olmayan sonuçlar her zaman daha etkilidir.
Belirsizlik içinde olmaktansa gerçeği öğrenmeyi yeğlerim.
Bir mantıkçının yeni deliller elde etmek yerine detayları ayıklamak için çalışacağı vakalardan birisi bu.
“Çünkü yanıldım Watson, senin hikayelerinden beni tanıyanların bildiğinden aslında daha çok yanılıyorum.”
Yirmi yaşındaydım. Yirmi yaşındakiler kendilerini pek beğenirler. Ben de kendimi bir şey sanıyordum. Sonra günün birinde trenle Anadolu’dan geçerken, lokomotif bir ara durakladı. Ve bir kulübenin önünde kendi yaşımda bir kız gördüm. Kız, bir çeşit gururla başını kaldırmış, kayıtsız gözlerle trene bakıyordu. Nerdeyse göz göze gelir gibi olduk bir saniye. İşte o sırada sanki bir şimşek çaktı kafamda. “Ben, o kulübenin önündeki kız olabilirdim; o kız da trende, benim şimdi durduğum yerde durabilirdi” diye düşündüm. Benim ben olmam, onun o olması salt bir rastlantıydı. Benim ben olmam, yabancı diller bilmem, üniversitede okumam, kültürlü sayılmam, kendi marifetim değil, bir rastlantının sonucuydu sadece. O talihsizdi, ben talihliydim, işte o kadar. Kendimi bir şey sanan ben, toplumsal ve ekonomik düzenin korkunç haksızlığının bir ürünüydüm sadece: Büyük bir kentte, çok aydın bir çevrede büyümüştüm, en iyi okullarda okutulmuştum; gümüş tepsilerde bana kültür sunulmuştu sanki. Ama o kulübenin önündeki köylü kızı olsaydım, etrafımı saran yoksulluğun demir çemberini kıramayacaktım; kültürlü bir çevreden, iyi bir eğitimden yararlanamayacaktım. Dolayısıyla, ben “ben” olamayacaktım. O köylü kızı, benden çok daha akıllı, çok daha yetenekliydi belki de. Ama o kulübenin önünde kalmaya mahkûmdu ömrü boyunca.
Sayfa 253 - Yapı Kredi YayınlarıKitabı okudu
Alacakaranlık Kavşağı
“Çok tehlikeli bir şey yapmayı düşünüyor, diye yanıt verdi Cadsuane. Pencerelerin dışında şimşek çaktı, gece kadar karanlık bir gökyüzünde keskin, gümüş ışıktan kollar aktı. Cadsuane onun ne yapmayı düşündüğünü çok iyi biliyordu. Yalnız, durdurmalı mı, durdurmamalı mı, onu bilmiyordu.
Sona ermeli! diye gürledi Rand ve gökyüzündeki gürlemeler sesini yankıladı.”
Sayfa 564 - İthaki YayınlarıKitabı okudu
