Anacığım sık sık, “İnsan hiçbir zaman bütün bütün mutsuz olamaz,” der dururdu. Gökyüzü elvan elvan renklerle boyanıp da, yeni bir gün ışığı hücreme sızı verince ona hak veriyordum.
Korku mu sevgi mi? Hayatımızda SIKLIKLA aşağıdaki hangi belirtiler tezahür ediyorsa, o duygu hayatımıza daha çok hükmediyor demektir.
Korkular hasta eder, sevgi iyileştirir.
Korku yüreği daraltır, sevgi genişletir.
Korku zihni bulanıklaştırır, sevgi netleştirir.
Korku endişe üretir, sevgi huzur verir.
Korku kısıtlar, sevgi yaşar ve yaşatır.
Korku hiyerarşiktir, sevgi eşitlikçidir.
Korku ayırır, sevgi birleştirir.
Korku yok edicidir, sevgi yaratıcıdır.
Korku yargılar, sevgi değerlendirir.
Korku karamsardır, sevgi iyimser.
Korktuğun birini sevemezsin.
GERÇEK saygı sevgi temellidir, korku değil.
Sevginin olmadığı her yerde korku vardır. Korku sevginin yokluğudur. Sevgi ışık, korku karanlıktır. Bir mum ışığı bile koskoca salonu dolduran karanlığı yok etmeye yeter. Bir yudum sevginin bile umutsuz bir yaşamı aydınlatması gibi.
Ayrılık diye bir şey yok.
Bu bizim yalanımız...
Sevmek var aslında, özlemek var, beklemek var.
Şimdi nerdesin, ne yapıyorsun?
Güneş çoktan doğdu. Uyanmış olmalısın.
Saçlarını tararken beni hatırladın , değil mi?
Öyleyse ayrılmadık. Sadece özlemliyiz ve bekliyoruz .
Zamanı hatırlatan her şeyden nefret ediyorum.
Önce beklemekten. Ömür
Eğer gün ışığı olmak istiyorsam geceyi yakmalıydım.
Sayfa 166Kitabı okudu
Ben, bir gün bir kahvenin terasında elimi bırakmak isteyen o ihtiyar dilenci gibiyim. "Ah, bayım" diyordu adam, "mesele kötü insan olmak değil, ama ışığı yitiriyor insan." Evet, ışığı, sabahları, kendini bağışlayan kişinin o kutsal masumluğunu yitirdik biz.
Fena halde avlanmış olduğunu hissediyordu, ama onu neyin avladığını bilemiyordu. Üstelik tam da her şeyi daha iyimser yönden görmesini sağlayan ilk gençliğinin sorumsuz sabahlarına benzeyen köpüklü bir gün ışığı odasını doldururken oldu bütün bunlar...
Bu ışıkta eşyaların sert köşeleri bile yumuşayıp eğimli çizgilerle havaya karışır; güne neşesini verir, her şey tam ve uyum içindedir. Bir yandan yeni yapraklanmış çiçekleri okşadığı böyle sabahlarda ilk gençliğinden beri inanıp inanmamakta kararsızlık çektiği tanrıya içinden sessizce şükreder.
"Gecenin en karanlık ve ebedi göründüğü zaman gün ışıği en yakındır. Her gecenin bir sabahı vardır."
İnsan yeryüzünde nereye giderse gitsin, yanında bir parça gün ışığı, bir avuç yeşillik, bir tepenin hayali çizgilerini,kulağına çarpmış birkaç kahkahayı götürebilirdi..Ben de öyle yapacaktım.
Sayfa 39Kitabı okudu
Hiç gün ışığı olmadığı için günleri geceleri birbirine karıştırmıştım artık. Zamanı bilmek, kavramak ne kadar önemli bir şeymiş meğer. Zaman kavramın kayboldu mu, içindeki temel gerçeğe, uygarlığın çeşitli yöntemlerle değiştirmeye çalıştığı, yücelttiği halde içinde durmakta olan gerçek kimliğine, yani hayvan oluşa doğru adım adım alçalıyorsun...
Sayfa 245
