Şimdi bir derin mavide akşam oluyor
Gök mavi deniz mavi
Mor dağlar yeşil ağaçlar mavi
Bozuk düzen mavi gecelerden sesleniyorum sana
Ne opera aryaları
Ne beşinci senfonisi Beethoven’ın
Bir yalnızlık marşıdır çalınıyor uzakta
Gün ışığı arkamızda kaldı bak
Tanyerinde unuttuk gözlerimizi
Gel artık
Hayata yeniden başlayalım
Gel artık
Bu mavilerde kimseler görmez bizi
Sayfa 18Kitabı okuyor
Bu taştan kutunun içinde yeterince hava ve gün ışığı bulunduğu varsayılıyor.
Sayfa 15 - Türkiye İş Bankası Kültür YayınlarıKitabı okudu
Geceleri Ay'ı görmek için can attığım her gün ay'ın ışığı içime huzur verirdi ama bugün Ay bile bana gözükmedi bekledim bekledim gözükmedi sanki kırgın gibiydi..
Var oluşumuzun net bir görüntüsünü elde etmek, ama yalnızca iç yüzünü görmekle kalmayıp içindeki en parlak ışığı bile her gün yakalamak; onunla başa çıkmanın tek yoludur.
...Günlük bir düzenleme işi bu. Zihnimdekileri düzenliyorum, şeyleri ait oldukları yere yerleştiriyorum ve artık kullanmadıklarımı ıskartaya çıkarıyorum, kısacası kafamdan atıyorum.
Böylesine bir zalimlik, yaşlılık belirtisidir.
Sayfa 82
Ey mavi göklerin beyaz ve kızıl süsü, Kız kardeşimin gelinliği, şehidimin son örtüsü, Işık ışık, dalga dalga bayrağım! Senin destanını okudum, senin destanını yazacağım.
Sana benim gözümle bakmayanın Mezarını kazacağım. Seni selamlamadan uçan kuşun Yuvasını bozacağım.
Dalgalandığın yerde ne korku, ne keder... Gölgende bana da, bana da yer ver. Sabah olmasın, günler doğmasın ne çıkar: Yurda ay yıldızının ışığı yeter.
Savaş bizi karlı dağlara götürdüğü gün Kızıllığında ısındık; Dağlardan çöllere düştüğümüz gün Gölgene sığındık.
Ey şimdi süzgün, rüzgârlarda dalgalı; Barışın güvercini, savaşın kartalı Yüksek yerlerde açan çiçeğim. Senin altında doğdum. Senin altında öleceğim.
Tarihim, şerefim, şiirim, her şeyim: Yer yüzünde yer beğen! Nereye dikilmek istersen, Söyle, seni oraya dikeyim!
Arif Nihat Asya
Papatya ve Yakamoz'un hikâyesinin devamı ...
Aşk lafını ağzına almazdı Yakamoz. Nerede aşık görse garipser, aşk acısı gördü mü dayanamaz, gülerdi. Çok ketumdu, kimseye hiçbir şey söylemezdi. Bir kadının onu seveceğine inanmazdı, gerçek aşkın onu bulacağına ihtimal bile vermezdi. Sonra bir gün onu gördü, onu Papatyasını bakmaya kıyamadığı o narin çiçeğini hayatında hiç böyle hissetmemişti.
aylar, günler uzar azar azar
ay ışığı yalnız gezer
her gece o eski yaradan kan sızar
yıllar, mevsimler gelir geçer
her kuş kendi menziline uçar
her anahtar bir gün bir kapıyı açar
Üstümüzde gün ışığı, alnımızda rüzgar
Yaşamak hükmünü sürdürse de tenimizde
Herkes biraz kendi cenaze töreninde...
Sayfa 31 - Kırmızı Kedi Yayınları
...çünkü o gün biliyordum artık... onsuz yaşayamazdım. Saçının her teline âşığım onun... ağzına... bedenine, her şeyine, her şeyine...
Sayfa 15Kitabı okudu
