Siz beni ağlattığınızda dudaklarımdan kaçmasın diye elimi sıkıca üzerine kapattığım hıçkırıklarım var bayım. Bir de beni mutlu ettiğiniz zamanlarda duyulmasın diye elimi üzerine kapattığım sevinç çığlıklarım. Çünkü biliyorum ki, yalnızca tuttuğunuz ellerim dudaklarıma değerse dizginleyebilirim kendimi.
- Gündüz çektiğim üzüntüleri gece kâğıda döküp içtiğim zehri çıkarmaya çalışıyorum.
Sayfa 73 - DorlionKitabı okudu
Mehmet Ali’nin bu işi gerçekleştirememesi beceriksizliğinden değil, kurnazlığından; Kennedy’yi vurması tezgâhlanan Oswald gibi temizlenmeyip, canını kurtarmak istemesinden. Papa hayatını Ağca’ya, Ağca da hayatını Papa’ya borçlu
Sayfa 200Kitabı okudu
Ama ne fark eder? Onurumuzu avukatlara, çocuklarımızı uzmanlara, topraklarımız makinelere bıraktığımızdan, bizi korusun diye atımızı, silahımızı teslim edip devlete sığındığımızdan beri ne kaldı geriye? Kendisini korumaktan, yaşatmaktan aciz, geleceğin kulları olan bizler için…
Sayfa 28Kitabı okudu
“Hem zaten gençlik, rüyaların gündüz süsleri olarak gözbebeklerine takılıp kalması değil midir hani?”
Sayfa 441 - Doğan GökayKitabı okudu
Kiminin dikenleri vardır,
Katlanamaz üstüne.
Hep dikine durur
Delmemek için gövdesini.
Kiminin yoktur bir tek kemiği,
Doğrulamaz ayaklarının üstünde.
Ona göre varsa yoksa kendisi,
Dürülüdür ütülü bir mendil gibi.
Ben eğilmem gündüz ama,
Geceleri kanatırım kendimi.
Ben bir söz söylediğim zaman,
Kendine küçük bir pıtrak edinir.
Çok sürmez anlar başına geleceği,
Çarşılarda, pazarda ondan selam kesilir.
Ben birini sevdiğim zaman,
Göğünü durmadan genişletir.
Ama herkes rahattır kozasının içinde,
O sevgi artık kimsesizdir.
Ölsem ayıptır, sussam tehlikeli;
Çok sevmeli öyleyse, çok söylemeli.
Sayfa 43Kitabı okuyor
“ Gün Kendini Yeniliyor.. Gece Gündüze, Gündüz Geceye Gebe .”
SİZİN İÇİN
Sizin için, insan kardeşlerim,
Her şey sizin için.
Gece de sizin için, gündüz de;
Gündüz gün ışığı, gece ay ışığı;
Ay ışığında yapraklar;
Yapraklarda merak;
Yapraklarda akıl;
Radyasyondan çok birbirlerinin kalplerini kırmaktan ölüyor insanlar.
Bir çırpıda sona eren yemeğin ardından kimi ıssız akşamlarda, kimi ıssız yerlerde insanın içini saran o sıkıntının pençesinde, kasvetli manzaranın hüznüyle yüreğim sızlarken kapının önünde oturdum. Sanki her şey, varoluş ve evren sona ermek üzereymiş gibi görünüyordu. Aniden hayatın korkunç sefaleti, insanların yalnızlığı, her şeyin boşluğu ve son nefesini verene kadar kendini hayallerle kandıran kalbin kara yalnızlığı yüreğimin ortasına çöküverdi.
Sayfa 55 - KapraKitabı okudu
