Vekaleten hissiyatlar çağındayız
Gerekçesiz öldürülen çocuklardan duyacağımız öfkeyi
Çok daha zahmetsiz
Verilmeyen penaltılardan çıkartmaktayız...
Vekaleten tatmin oluyor gururumuz
Bir fidan bile dikmeden
Sırf gübre üreterek geçip giden ömrümüzü
Ne mevcut olan
Ne paydaşı olduğumuz
Ne ekmeğe
Ne de suya
Tahvil olunabilen
Her hangi bir şeyin
Olmayan her hangi bir başka şeye
Galebe çaldığı hülyası ile affetmekteyiz...
Vekaletini verdik ömrümüzün
Bile bile simsarlara
Kazanmak değil derdimiz
Varsın başkaları batırırken bizim adımıza mevcudiyet sermayemizi
Biz narkoz altında duymayalım
Neşter neşter doğrandığımızı...
Sesimi duyar mısınız? En çokta çığlıklarımı. Eriyip giderken masumiyetimiz. İnsanoğluyuz biz, gururumuz Kaf Dağından daha yüksekken yapabilir miyiz bunu? Soruyorum işte bütün bir açıklıkla. Nedir bizim derdimiz? Sararıp solarken insanlığımız.
Murat
Ya çocuksu gururumuz! Beğenilmezsek hemen alınıyoruz, ..
___
Sayfa 26Kitabı okudu
Hayat bu kadar kısa, ölüm bu kadar yakın işte. Kibrimiz, öfkemiz uğruna sevdiklerimizden vazgeçtiğimiz o gururumuz. Hepsi, yer kabuğundaki bir sarsıntı ile nasıl da anlamsızlaşıyor öyle. Nasıl da koskoca evrende ufak bir zerre bile değiliz. Vakit varken, sarılalım sevdiklerimize
{ Kitap ya Konuşursa !!! }
...En üzüldüğüm şey de bizim, insanları seçemeyişimizdir...
Siz, beni ne vakit elinize alıp okumaya başlasanız, ben de, beni nasıl okuduğunuzu gözlerinizin içine bakarak okurum.
Bir şey söyleyeyim mi? Boşa okuyorsunuz arkadaş!
O durmadan yaşaran nadide gözlerinize, açılıp kapanması bir türlü durmayan kıymetli ağzınıza yazık. Boşu boşuna
❝Fakat gururumuz var, tehlikeye atılmaya, kadere, kainata kafa tutmaya ihtiyacımız var.❞
Sayfa 203Kitabı okudu
"Fakat gururumuz var, tehlikeye atılmaya, kadere, kainata kafa tutmaya ihtiyacımız var."
Fiiliyatımızın kaynağı, kendimizi zamanın merkezi,nedeni ve sonucu zannetmeye bilinçsizce meyilli olmamızdadır.Reflekslerimiz ve gururumuz, teşkil ettiğimiz et ve bilinç parçasını bir gezegene dönüştürür. Eğer dünyadaki konumumuzu doğru olarak anlayabilseydik; eğer kıyaslamak, yaşamak'tan ayrılmaz olsaydı, mevcudiyetimizin ufaklığının açığa çıkması bizi ezerdi. Ama yaşamak, kendi boyutlarına karşı körleşmektir.
