Aslına bakarsak insanlar için ruhun gerçek değerini ve ikbalini gösteren yol; geçici, anlık veya dönemsel aşırılıklardan, içgüdüleri ve istekleri abartılı biçimde dışa vurmaktan ya da uçuk kaçık, ayran gönüllü tavırlar sergilemekten ziyade dengeli ve ölçülü kalabilmeyi, tutarlılığı, kalıcılığı ve güvenilirliği ilke edinebilmekten geçiyor bence.
Gençlikte, doğru bile olsa ne yapılırsa yapılsın bariz bir güvensizlik hissi olarak kendini gösterir. Yaşlılıkta, aslen tasarlanan şeylerin ne kadar azının yapıldığı fark edilince bir şaşkınlık hâli olarak görünür. Bu ikisi arasındaysa yapılan her şey bir bir haklı çıkarılamasa bile insanın kendisinin ne lanet, çalışkan, dürüst bir herif olduğuna veya belki de dünyanın olması gerektiği gibi olmadığına, böylelikle de sonuçta insanın kaçırdığı her şeyin adil bir telafi teşkil ettiğine dair bir teselli olarak karşısına çıkabilir; nihayetinde bazı insanlar her şeyi bir yana bırakıp, kendilerinde eksik kalan parçayı cebinde taşıyan bir tanrıyı tasavvur ederler.
Sayfa 252Kitabı okudu
Sonbahar mevsiminin serin günlerinde idi; hava kâh kapanıyor, kâh açılıyordu ve bu durmadan değişmeler insanda hayata karşı bir güvensizlik uyandırıyor; sebepsiz bir vesvese, bir endişe, bir büyük tehlike hissi gibi ürpertiyordu.
Sayfa 11Kitabı okudu
Her tür duygusal yakınlık nevrotik kişiye yüzeysel bir güvence, hatta mutluluk hissi sağlayabilir ama en derinlerde ya kuşkuyla karşılaşır ya da güvensizlik ve korkuyu körükler.
