Belma Sebil
“Seni ben kallavi sokağı'nda gördüm
Sen beni görmedin görmedin
Kapıları çaldım adını sordum
Söylemediler öğrenemedim
Seni ben kallavi sokağı'nda gördüm
Bir daha görmedim bilmedim
Belma sebil adını yakıştırdım
Aklıma geldikçe her sefer
Gözlerinin mavisini bitirdim
Saçlarının siyahına başladım.
Kallavi sokağı'nda güvercinler
Benim karanlık istanbul'um
Bir esnaf kahvesine oturdum
Belma sebil ya geçti ya geçer
Rüzgarını içime doldururum
Kallavi sokağı'nda güvercinler
Bunca yıl sönmemiş umudum
Nisan değilse mayıs
Perşembe değilse pazar
Ben belma sebil'i bulurum.”
Attila İlhan
“Yıkmış sokaklara boylu boyunca gençliğini
ümitlerini güvercinler gibi uçurmuş
binlerce defa kaybetmiş ümitlerini
gemilerin kayboldukları yerde kaybetmiş
hain şiirlerde hain türkülerde kaybetmiş
binlerce defa yeniden bulmuş ümitlerini...”
Sayfa 15 - Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları, 20. Baskı, Şiir: ‘başka adam’Kitabı okudu
Konsun -yine- pervazlara
Güvercinler:
«Hû hû»lara karışsın
Âminler...
Mübarek akşamdır;
Gelin ey Fâtiha'lar, Yâsin'ler!
Sayfa 63Kitabı okudu
Bütün bu iyi, güzel sözler - kanatlar, sabunlu berber suları ve küçük güvercinler - hepsi boşunaydı,hava cıvaydı... Onun, pratik kadın kafası, daha elle tutulur, daha sağlam, başka bir şeyler istiyordu. Bu kaba sözleri, hayatında kim bilir kaç kez dinlemişti! Ne işine?
Sayfa 187
Naat/ Arif Nihat Asya
Konsun yine pervazlara
Güvercinler;
"Hu hu"lara karışsın
Aminler..
Mübarek akşamdır;
Gelin ey Fatiha’lar, Yasin’ler!
"İnsanlar değişmiyor, onları değiştiremiyorsunuz, öyle değil mi?"
Derek, "Öyle," dedi. "Korkarım bu doğru."
Eğer büyüklere, "Pembe tuğladan, pencerelerinde sardunyalar ve çatısında güvercinler olan çok güzel bir ev gördüm," derseniz o evi hayal etmeyi beceremezler. Onlara, "Yüz bin franklık bir ev gördüm" demek gerekir.
Sayfa 15Kitabı okudu
Büyükler rakamlara bayılırlar. Diyelim yeni arkadaşınızdan söz ettiniz; asla işin özünü merak etmezler. Örneğin "Ses tonu nasıl? Hangi oyunları seviyor? Kelebek koleksiyonu var mı?" diye sormazlar asla. Onun yerine, "Kaç yaşında? Kaç kardeşi var? Kaç kilo? Babası kaç para kazanıyor?" derler. Onlar ancak bu şekilde tanıyacaklarını sanırlar.
Büyüklere "Kırmızı tuğlalı bir ev gördüm. Pencerelerinde sardunyalar, çatısında güvercinler vardı..." derseniz eğer, bu evi bir türlü gözlerinin önüne getiremezler. Onlara denilmesi gereken şudur: "Milyonluk bir ev gördüm." İşte o zaman, "Ah, ne kadar güzel!" derler size.
NEYSE Kİ, YAŞAMIN ANLAMINI BİLEN BİZLER İÇİN, RAKAMLARIN HİÇ ÖNEMİ YOK!
