Kapımı çalıp durma ölüm,
Açmam;
Ben ölecek adam değilim.
Alıştım bir kere gökyüzüne;
Bunca yıllık yoldaşımdır bulutlar.
Sıkılırım,
Kuşlar cıvıldamasa dallarında,
Sayfa 122Kitabı okudu
Paran varsa, ne Tanrı'ya ihtiyacın olur, ne kuluna.
Paran olsunda kim olduğuna bakılmaz,
Bütün kapılar açılmayı,
Güzel kadınlar yatılmayı bekler
Sen geleceksin diye,
Hele bir paran olsun,
İnsanlıktan bile nasibini verirler sana.
Her şeyin bir anlamı olmak zorunda değil. Bazen bir şey sırf güzel olduğu için güzeldir.
Sayfa 302Kitabı okuyor
Serinin ilk kitabı 
Ve Sonunda İkisi de Ölür gibi bu kitabın sonu da aslında başlıkta yazıyor. Sonunda ne olacağı apaçık belli olmasına rağmen iki kitabın da kendini bu kadar okutabilmesi bence önemli bir başarı.
Kitabı bilmeyenler için ana metni anı yaşamak ve yaşamı ertelememek aslında. Öleceğini fark edene kadar yaşamamak, öleceğini anlayınca da çok geç
Bir türlü istediğine kavuşamamıştı, neydi istediği, niçin istiyordu: bir rahat soluk, sabahleyin asabı bozulmadan uyanmak, gözlerini sabah ezanına açmak, güzel şeyler görmek.
Sayfa 11 - İz YayıncılıkKitabı okuyor
İçim, ey içim bu yolculuk nereye
Yine bir şehrin ölümünü başlatır gibisin...
Karanlığın Çağrısı Ya senden çok uzak olmalıydım Aramızda asilmaz engeller olması muhtemel Büyük dağlar,derin denizler olsun. Sana vermeyen güç yetmemeliydi Dikkatsizliğimin butun hincini uzaklıklara yukardaydım Dagda yanan bir çoban atesi gibi Gökte bir yıldız gibi Seni görmeli Seni yaşamalı ve senden çok uzaklarda olmalıydım Biliyorum güzelligin
"Çizilmiş bir yaşama atanmışım gibi."
Sayfa 57
Yarım kalmış bir adam, Oblomov
“Yarım kalmış bir adam olduğunu, ruh güçlerinin gelişmeden kaldığını, hayatına bir ağırlığın çöktüğünü düşününce içi parçalanıyordu. Başkalarının zengin, hareketli hayatını kıskanıyor; kendi hayatının yolunu ağır bir kaya parçasıyla tıkanmış, daracık, zavallı bir keçiyolu gibi görüyordu.
İçinde hiç uyanmadan kalmış, biraz kurcalanmış, fakat hiçbiri sonuna kadar işlenmemiş birçok yetenek olduğunu acı acı seziyordu. İçi yanarak anlıyordu ki orada gömülü kalmış iyi ve güzel bir şeyler vardı; belki çoktan ölmüş ya da bir dağın derinliklerindeki altın gibi saklı kalmış olan bu hazine çoktan meydana çıkmış olmalıydı. Ama öyle derinlerde kalmış, üzerine öyle pislikler yığılmıştı ki…”
Sayfa 115Kitabı okuyor
Şimdi ikimizin bir fotoğrafı olmalıydı ama öyle duvara asmalık değil. Cüzdan da taşımalık da değil. Telefonda saklamalık hiç değil. İstiyorum ki kitap arasında unutulmalık bir fotoğrafımız olsun. Bundan üç yüz yıl sonra birisi o fotoğrafı bulsun ve desin ki:
Bir adam bir kadına nasıl bu kadar güzel bakar?
Hesiod'un dediğine göre Gaia ve Uranos kucaklaşmışlar. Öyle yorumluyoruz yani.
Adam yakışıklı, kız güzel. Ama herhalde akraba evliliği kazası gibi bir şey olacak ki çocukları bozuk çıkıyor. Nasıl kucaklaştılarsa artık?
Sayfa 68 - AlfaKitabı okuyor
