Dinle Küçük Adam
Sana kendi içimdeki küçük adamı anlatmakla işe başlayacağım… “… ben ne kızıl, ne kara, ne de beyazım. Ben hıristiyan, yahudi, müslüman, mormon, poligam, homoseksüel, anarşist ya da boksör de değilim.
Ben bir kadını/erkeği, onunla evli olduğumu kanıtlayan evlilik cüzdanına sahip olduğum ya da cinsel açlığımı doyurabilmek için değil, gerçekten
gidişin ölümüydü umutlarımın
güllerin yüreğimde can verişiydi
ufkumda her akşam hüzünlü ve dalgın
seninle batan ömrümün güneşiydi
ardında bir istanbul bıraktın öksüz
içimde yokluğun ateşini yaktın
karanlıklar ortasında güpe gündüz
yıkılmış, dağılmış bir adam bıraktın
gün gün yaklaşan bir şey var, ölüm mü ne
değilse; içimde bu ürperti niye
dolaşan kim benimle deli divane
güzel olan her şeydi seninle giden
şimdi bütün hayallerim yoksul kaldı
gittin... bana bu rezil istanbul kaldı.
Sait Faik’in Orhan Veli ile 1947’de Yaptığı Röportaj...
"Orhan Veli elindeki şişeye mahzun
bir tebessümle baktı.
Şişe bitmek üzere idi.
Kadehlere birer tane daha koyduk.
Şişe boşaldı. Boş şişeyi pencereden
dışarı attık. Sanki Orhan Veli’nin okuyucuyu gaflet uykusundan uyandırmak için
yazdığı mısra rakı şişesinin içinde imiş gibi, şişe büyük bir şangırtı ile kırıldı.
İçindeki mevhum sarhoş
Oradan buradan aklıma düşenler.
Şimdi canım sıkılmışken ve bilgisayarımda da temiz word belgesinde imleç işmar edercesine yanıp sönüyorken yazmaya büyük istek duydum. Gülseren Budaycıoğlu “konuşmak insanın zehrini alır” diyor, doğru ama yazmak eyleminde de böyle bir temizlik oluyor galiba insan beyninde. Bazen hüzün sıkkınlık ve yorgunluk üst üste gelince, üstüne okumak da pek
Necip Fazıl Üstad’Dan
“ey kendi ailesine bile hükmedemeyen ilerici ( ! ), üç kıt’aya, yedi denize hükmeden ecdadın mı gerici ?”
“camiye henüz dikeyken gel, yatay olarak zaten geleceksin.!”
“maalesef öz ana babasını huzurevine gönderip, evinde kedi köpek besleyen insanların olduğu bir ülkede yaşıyoruz.”
“ yola birlikte çıktıklarını, yolda bulduklarınla değişirsen,
İsmail Kılıçarslan - Yavaşlık İçin Darmadağınık Notlar
Reha Çamuroğlu'nun 'İsmail'de anlattığı bir mesele vardır. Şeyh Cüneyd, halifeleri ile divan toplar. Halifeler, divan saati gelirler, diz kırıp otururlar. Diz üzerinde sekiz saat aralıksız susulur. Tek bir cümle, tek bir kelime çıkmaz ağızlardan. Sekiz saatin sonunda Şeyh Cüneyd 'başka bir şey yoksa divan bitmiştir' der. Elbette başka bir şey