Muhteşem bir yazı…
Mesai saatlerinden ibaretiz; otobüs seferlerinden, sıkışık trafik ağlarından... Bir yazılımı yaşıyoruz sanki hayat yerine. Ekranların karşısındaki kimliksiz gölgeleriz, uzaktan kumandaların, 'mouse'ların, klavye tuşlarının çalışmasını sağlayan yarı insan yarı robot gölgeler... Tepkilerimizi kalıplara döküyorlar, sevgilerimizi sloganlara, duygularımızı 'stiker'lara, kahve fincanlarına, kağıt peçetelere... Bir sürü dokunmatik şeyi olan ama birbirlerinin hayatlarına dokunamayan şaşkınlarız. Bağıra bağıra söyleyecek çok şeyimiz var ama doğru dürüst konuşacak hiç bir şeyimiz yok. CV'lerimiz var, kartvizitlerimiz, imajlarımız, referanslarımız, kredi kartlarımız, parmak izlerini tanıyan kimliklerimiz... Peki kimiz biz tam olarak? Kimiz ve kim değiliz? Bu yüzlerden hangisi bizim yüzümüz? Hani bizi birbirimizden ayıran kendine özgü hikayelerimiz? Hangi kelimeler sadece bizim kelimelerimiz? Konuştuğumuz bunca dil arasında hangisi gerçekten bizim dilimiz?
Bir de şunu düşünün; kocaman bir hoparlöre yakalanmış küçük bir fısıltı ne hisseder?
“Açı doyurduğumda, hakareti affettiğimde, düşmanımı sevdiğimde... Bunlar güzel erdemler... Fakat ya dilencilerin en fakirinin ve suçluların en gaddarının kendi içimde olduğunu görürsem! Ya şefkatime en muhtaç kişinin ve en azılı düşmanımın kendim olduğunu farkedersem! O zaman ne olacak?” diye soruyor analitik psikolojinin kurucusu Carl Gustav Jung.
Kendinden başka dil bilmeyen, hayatı hiçbir dile çevrilemeyen insanlar da var.
“Tek bir ânını hakkıyla yaşadın mı ki” dedi meczup, “uzun yaşamanın sırrını arıyorsun!”
Gökhan Özcan
Üstüne sineleri çektiğim yılların hatrına,
Yaşanan, yaşanamayan, hevesi kursakta bırakılan anların anısına,
Kapıdan 17 yaşını , can yarasını uğurlamış olanlara,
Gelenlere hoş, gidenlere boş bakış ile..
Yoluna yoldaşsız yürüyecek olanlara,
Yoluna denk gelmeyen yoldaşsızlara..
Boğazda söylenemeyen sözlerin verdiği boğumlara..
İyi ki'lere, Ah'lara, Yar'lara. .
Hoş Kalsınlar. Biz onları hep güzel hatırlayacağız..
-D.A
Günlük -4-
Yaş, kâfir takvimine göre 25 olmuş, Dante'den bağımsız, yolun yarısı eder. Nedense ortalama insan ömrü kadar yaşayacağımı düşünmüyorum. Yaşamayı düşündüğüm her an, Onur Ünlü'nün o saçma sapan şiirlerinden birinin bir mısrası havsalamı yoklayıp duruyor, mealen aktarıyorum: Ben bu dünyadan bir kerede şerefimle geçeceğim diyor. Bir kerede
DÜŞÜNÜN ALLAH RIZASI İÇİN ...
🌹😊😊😊😊😊😊😊🌹
İNSAN
SEVDİKLERİNE
BÖYLE
GÜZEL
ÖĞÜTLER
VERİR .
ONA
bizim -mış MATRUŞKA'lara benzemez
bu kadar şey anlatılmaz da,
güzel güzel ayet, hadis, ilmihal, güzel söz gibi gibi şeyler paylaşıp,
soru sorunca da,
kaçınca insan aptal -mış gibi hissediyor.