Öyle özlüyorum kaynayan kanı;
Taş öyle sakin.
Yaşamı düşlüyorum: güzel yaşamı.
Kimsenin cesareti yok mu, onun sayesinde açayım gözümü?
Ve olacak mıyım bir gün yaşamda, bana her şeyin en altınını sunacak,
o zaman bir başıma
ağlayacağım, ağlayacağım taşıma.
Neye yarar kanım, olgunlaşırsa benzeyip şaraba?
Çağıramaz denizden o birini bu yana,
beni en çok sevmiş olacak.
Sayfa 22 - Cem Yayınevi
Hayat Nektarı
Bugün belki de aylar sonra ilk defa boğazımdan sıcak bir çorba geçti. Buğday çorbası. Annem ne çok sever, eve geldiğim günlerde benim için ne hevesle yapardı. Ve bugün ilk defa boğazımdaki yumru kayboldu; tekrar yaşıyor gibi, hiçbir şey değişmemiş gibi oturdum, çorbayı içtim.
Annem öldü. Beraberinde benim de koca bir parçam yitti. Acı baklayı
Genç hytKitabı okuyor
Nergis ve Papatya
Ben ne papatyaları seviyorum ne nergisi...
Kandırıyorum bazen kendimi sevmiş gibi kokluyorum
İçime çekiyorum kokusunu sonra bana kışı hatırlatıyor
Hani babaannem kuruturdu ya dağ kekiğiyle birlikte papatya
Hah ondan işte!
Bilir misin neden kışı hatırlatır bana?
Ahhhh! Benimki de lafügüzaf!
Sormadın ki hiç "Nasıl iyileştirdin yarım kalan
Sevmek beklemektir; demişti yazar.. en güzel haliyle en saf ve doğal haliyle beklemek.
Sevmek göreceli bir kavram.. kimine göre beklemek, kimine göre gitmek, kimine göre ise kalmak.. gidene mi zor kalana mı? Sorusuna en iyi yanıt okuduğumuz satırlarda gizli aslında.. çok sevmenin halk arasında meczup diye anıldığı vefa gösterisi; sevmek... kendinden geçer gibi benliğinden geçer gibi, halktan sıyrılır gibi sevmek asıl sevmek..
Vefa örneği Ecevit'in hikayesi öyle güzel sevmiş ki Ayşe'sini O'nu ilk gördüğü andan itibaren kalbine düşen o alevi, aşkı yıllar geçmesine rağmen aynı ilk gördüğü gibi saklamış güzel yüreğinde.. gitmemiş, başkasına bakmamış, O'ndan ayrıldığı yerde o yol ayrımında ömrü boyunca beklemiş güzel Ayşe'sini.. söz vermiş çünkü sevgisine.. Sahi sevmek neydi..? Yazarımıza teşekkür ederiz bize gerçek sevgiyi gösteren Ecevit'in hikayesine konuk ettiği için.. 
Meczup 
Fatih Duman
