Az önce sevgili 
Büşra Sanay'ın kitapla ilgili bir konuşmasını izledim. İncelememi yazmadan önce bana da bir fikir olur diye düşündüm. Ancak kitabın neredeyse her bölümünde olduğu gibi yine tüylerim diken diken oldu, zaman zaman gözlerim doldu ve gerçekten ağırlaşmış hissettim. Ben bunları sadece okurken ya da dinlerken bu kadar etkileniyorsam,
İnsanın zaman zaman yaraları ile tuhaf bir ilişkisi oluyor: Bitsin istiyoruz, kabuk bağlıyor mesela fakat kaşımaya devam ediyoruz. Bilerek. Ne tuhaf. Afşar Timuçin, "İyileşen yaraya ikide bir dokunmanın ne anlamı var?" diye bu yüzden sitem eder. Bu eziyeti ne kendimize ne bir başkasına yapmalı sevgili okur. Yaralar yaşandığıyla kalmalı.
Güzel bir sabah. Uzun zamandır ilk kez mavi gökyüzüne, kuşlara, bulutlara bakıyorum. Kahve içmek, sigara yakmak, gazeteye göz atmak, hepsi zevkli bir şey oluyor ansızın. Uzun zamandır ilk kez, sırtımdaki muazzam yükün kalktığını hissediyorum. Bacaklarımın koşabilecek kadar güçlü olduğunu hissediyorum. Uzun zamandır ilk kez gücünü toplamış olan kollarımı kullanarak bir şeyler yapmak istiyorum. Yerden bir taş alıp ötedeki boş araziye doğru fırlatıyorum. Delikanlılığımda bir ara iyi bir beyzbol oyuncusuydum. Onu hatırlıyorum. Tertemiz sabah havasını içime çekiyorum. Mutluluktan gözlerim yaşarıyor. Kafeteryaya ulaşıyorum. Bir kahve söylüyorum.
Sayfa 82Kitabı okudu
