Yeryüzünün Lanetlileri Kitabına J.P.Sartre Yazdığı Önsöz
1961 TARİHLİ BASKIYA ÖNSÖZ
Jean Paul Sartre
Kısa bir süre öncesine dek yeryüzünün nüfusu iki milyardı: beş yüz milyon insan ve bir buçuk milyar “yerli”. Birinciler “Söz”e sahipti, ötekilerse bu sözü ödünç almışlardı. Bu ikisi arasında aracı olarak hizmet veren satılmış kralcıklar, derebeyler ve tepeden tırnağa sahte bir burjuvazi vardı.
Aykut Narin - Amansız Sevdam
Sorma halimi, hala aynıyım.
Gönlüm dururken, aldın ahımı.
Yok yanımda kimsem, sol yanım enkaz.
Soldurduğun güller yeniden ,
Açar mi açmaz mı bilmem.
Yine de sen gel, gözyaşlarım sel oldu aktı,
Birlikte yaşanacak güzel günler vardı.
Ne güzel yazmışsın Ahmet Telli.. Yerle birim şimdi
Dudaklarımı kanatırcasına ısırıyorum günlerdir
her sözcük dilimin ucunda küfre dönüyor çünkü
Bir gök gürlese bari diyorum bir sağnak patlasa
bitse bu sessizlik, bu kirli yapışkanlık bitse
ama bir tufan az mı gelir yoksa yine de
yırtılan ve parçalanan birşeyler olmalı mutlaka
hiç durmadan yırtılan ve parçalanan bir şeyler
Oysa ne kadar sakin bu
Benden 19:18
İçimdeki yangınlar ağır
Dışımdaki tebessüm içli bir çığlık
Dizlerin şimdi en ıssız karanlıktan bile aydınlık
Ayrılık sen varken güzel
ve sen kavuştukça daha çok özlenen
Birlikte olmak sadece yan yana
Ve unuttum demen beni yaka yaka
Seni arayışlarım çaresiz kalsada
Ben hala kapında
BU KADINLARIN ÇIĞLIKLARINI DUYUN! (Sema Maraşlı)
On sekiz yaş altında evlenmenin cezasını çeken genç kadınlar onlar. Severek isteyerek düğünle dernekle evlendikleri kocaları hapiste, gerçek tecavüzcülerle aynı koğuştu yatıyor. Onlar da dışarıda babasız büyütmek zorunda kaldıkları çocukları ile hayat mücadelesi veriyorlar. Kocaları hapiste
Şimdi düşünüyorum da, çocukken canımı sıkan en büyük şey, sokakta oynarken annemin beni eve çağırmasıydı. Sadece bu kadardı, başka hiçbir şey canımı sıkmıyordu, bir derdim yoktu. Savaşlarım yoktu. Yarınlar için hiç kaygılanmıyordum. Oysa şimdi çoğu zaman, yarınların gelmesini bile istemiyorum. Ya da ben yok olup gitmek istiyorum. Çünkü bizler büyüdükçe yaralarımızda büyüyor. Bir gün gelecek kaygısıyla savaşırken, başka bir gün, terk edilişlerle savaşmak zorunda kalıyorum. Bu da yetmezmiş gibi sevdiklerimi toprağa veriyorum. Biriktikçe birikiyor içimdeki yangınlar. Yaşama sevincimi kaybediyorum, ben büyüdükçe insanlara olan güvenim o kadar azalıyor. Bir merhabayı çok görür olduk karşıdan gelen herhangi birilerinden. Bir güleryüzü esirgiyoruz kasa da duran, kasiyerlerden. Ne istiyorum biliyor musunuz? Yağmura yakalandığımda önümde yürüyen herhangi birinin yanına gidip şemsiyesinin altına sığınmak, onunla yürümek. Bu çok mu güç? Korkmak istemiyorum insanlardan. Masum bir tebessüm gerçekten yaşama sevinci doğurabilir. Büyüdükçe anlıyorum ki; hayatta ki en güzel şey çocuk olmakmış. Her güzel şeyin sonu olduğu için büyüyormuşuz meğer. Hiçbir güzellik sonsuza dek sürmüyormuş.
Ah o renkli uçan balonlarım, sizleri çok özlüyorum...