Sabitlenmiş gönderi
Yıkıklar altında kalmış masumlara rahmet neden ulaşmadı sorusunun bir cevabı yok. Bilhassa ilahi rahmeti ve sonsuz merhameti günlük dilde bir annenin çocuğuna şefkati anlamıyla çerçevelediğimiz sürece bu tereddütten bir çıkış bulamayacağız.
Bu meyanda metafizikçi düşünürler öteki din anlatıcılarına göre daha gerçek bir dili arar. Onlar için Tanrı'nın Rahman oluşu asıl bakımından yaratmak ve var etmek demektir. Bir insan için var edilmekten daha büyük, daha değerli hiçbir lütuf düşünülemez. Günlük hayatın sıradanlığı ve doğal alışkanlıklar insana bir lütuf olarak yeryüzünde bulunduğunu unutturmakla hayatı ve var oluşu sıradanlaştırır, hayatın değer derinliğini kaybettirir, lütuf olanı unutturur, hakikati belirsizleştirir. İlahi rahmetin anlamını yitirdiğimiz temel nokta burası, yani var olmayı unuttuğumuz noktadır.
İnsan sıkıntı hallerinde 'yok olsaydım keşke' der; bu söz bile var olmaya duyduğumuz büyük aşkı, var olmak ile aramızdaki en güçlü bağı anlatır.
Hayatın sıradanlığı, günlük dilin işleyişi dahilinde kaybettiğimiz merhametin anlamı işte budur.
Dindarlık çelişkilerde, Tanrı'yı tanımada, sabırla yürüyebilmek demektir. Rahman olan Tanrı dünyada veya ahirette kullarını cezalandırabilir, yarattığını yakar, yıkar, bozar, tekrar yapar. Bütün bunlar olurken rahmetin gerçek ve asıl anlamı bâkidir.
Ekrem Demirli-
Talebenizi sadece ve sadece koyulmuş öğretim kuralları çerçevesinde yargılarsanız bitirirsiniz, öldürürsünüz.
Okur Takip Önerileri
İbni Abbas'a göre "meselü nürihi" ifadesi müminlerin kalbindeki nur olarak anlaşılır, müminlerin kalbindeki ise oyuktaki lamba gibidir. Bunun dışında takip eden konuşmasında, bu lamba sıklıkla kurtarıcı olarak tanımlanır. Mümin olduğunu ilan eden kimse, Allah'a yönelik bilgisini bu nur sayesinde gösterir. Yine bu nur, o kimsenin iman etmesine neden olur. Bu aynı zamanda Zümer 39/22 ayetinin de anlamıdır: "Allah'ın, göğsünü İslam'a açtığı, böylece Rabbinden bir nur üzere bulunan kimse, kalbi imana kapalı kimse gibi midir?”
Te’vîlatü’l-Kur’ân hakkında
Tefsir ehli "hamd Allah'ındır" kavli hakkında farklı görüşlerde bulundular. Kimi "Allah kendisine hamd etti" derken; kimisi de "Allah kendisine hamd edilmesini emretti" dediler. Kim ki Allah şunu değil de şunu murad etti dese bu kimse re'y ile tefsir etmiş demektir; zira kişi muhtemel manaları taşıyan kavram hakkında "Allah'ın muradı budur" demiştir. Kim de "lafız, Allah'ın kendisine hamd edilmesini emrettiği şeklinde anlaşılabileceği gibi, bu lafız, kimi zaman kendisine hamd etti şeklinde anlaşılabilir ve bu iki vecih arasında Allah'ın muradının hangisi olduğu arasında seçim yapılmaması, kat'iyyette bulunulmamasına te'vil denilir. Ebu’l-Mu'in en-Nesefi dedi ki “Bundan ötürü bu kitap, "Tefsir" diye değil "Te’vilat" diye isimlendirildi.
Mustafâ (ص) eydür: İlâhi bana Fâtıma gussası yok. Hasan Hüseyin gussası yok. Bana ümmetim âsîlerin gerek. Rasûl zarılığıyla ağladuğun mukarreb ferişteler (melekler) gördiler. Rasûl muvâfakat kılup bile ağlaşdılar
Tanrı Te’âla meleklerine, “Sakın anları utandırup, ta’at kıymetsizliğini bildirmeyesünüz. Kim benüm adum Rahmân’dur. Ol miskin âsi, anı bizüm hazretümüze lâyık sanup getürdi. Kendi bilümüzi (bildiğimizi) bırakup, anun dileğiyle bir olam. Rahmanluğumuzla ol rahmetsüz kadahıla (kadehiyle) kanduralım ki âlemler bile kim biz Rahman Tanrıvuz.”