"İnsanlar!" diyorum Hafız,
İkiye ayrılır:
Derdine dert katanlar, derdinden dert alanlar!
İnsan vardır âlem,
İnsan vardır elem!
Kiminin varlığı üzer,
Kiminin yokluğu!
Hafız'ın kabri olan bahçede bir gül varmış;
Yeniden her gün açarmış kanayan rengiyle.
Gece; bülbül ağaran vakte kadar ağlarmış
Eski Şiraz'ı hayal ettiren ahengiyle.