•~•
"Sevmedi. Öyle göründü ve öyle görünmesini de çok iyi bilir. Yahut galiba, öyle göründüğü zamanlarda hakikaten biraz seviyordu.
•~•
"İyi akşamlar Bay Baggins!" dedi. "Sağ salim geri döndüğünü gördüğüme sevindim hakikaten. Ama seninle paylaşacak bir kozum var, öyle derler ya, eğer cesaretim olsaydı. Çıkın Çıkmazı'nı satmamalıydın, hep dediğim gibi. Bütün bu yaramazlıkları başlatan şey o oldu. Siz yabancı yerlerde dolaşıp dururken, Sam'in dediğine göre Kara Adamları dağlarda takip ederken de gerçi neden öyle ettiğinizi de pek açıklamadı ya gelip Çıkınsaçması Sıraevleri'ni kazıp benim patatislerimi mahvettiler!"
"Çok üzüldüm Bay Gamgee," dedi Frodo. "Ama geri döndüm işte, her şeyi telafi etmek için elimden geleni yapacağım."
"Eh bundan güzel konuşamazdın," dedi babalık. "Bay Frodo Baggins gerçek bir beyhobbit demişimdir hep, bu ismi taşıyan başkaları hakkında ne düşünürseniz düşünün, affedersiniz ama. Umarım Sam de oralarda terbiyesini takınıp seni memnun etmiştir?"
"Çok memnun etti Bay Gamgee," dedi Frodo. "Aslında, ister inanın ister inanmayın, artık bütün topraklarda en şanlı kişilerden biri oldu; buradan Deniz'e kadar bütün topraklarda ve Ulu Nehir'in ardında adına şarkılar düzüyorlar." Sam kızardı ama minnettar bir edayla Frodo'ya baktı çünkü Gül'ün gözleri parlıyor ve ona gülümsüyordu.
"İnanması azcık zor," dedi babalık, "gerçi garip arkadaşlar edindiğini görebiliyorum. Bunun cepkenine ne oldu? Benim aklım demirden eşyalar giymeyi almaz, ister yakışsın, ister yakışmasın."
Şimdi sağımız solumuz hep aynı suretlerle dolu. İki insanı birbirinden ayırmak imkânsız. Farkı bul oynamaya kalksak, hiçbir fark bulamayacağız. Ne kadar güzel öyle değil mi? Herkes çok güzel! İyi ama bize lazım olan karbon kağıdıyla kopyalanmışçasına birbirinin aynı çehrelere sahip olmak mı hakikaten? Birbirinin aynı hayatlara sahip olmak mı?
Sayfa 63 - Türkiye Diyanet Vakfı Yayınları
07.09 09.03
Geldi, yanıma oturdu ve anlatmaya başladı kadın.
"Ben dedi… çok aşık oldum, ilk aşktı. İlk gençlik, çocukluk aşkımdı. Çok sevdik birbirimizi, sevmeyi beraber öğrendik.
Beraber birbirimizi severek büyüdük. Çok küçüktük, beraber öğrendik büyümeyi. Kocaman hayaller kurduk, kendimizden büyüktü hayallerimiz. 16 yaşımın en güzel baharıydı diyorum.
Son itiraf
Seneler geçti, sevgili Manuel Valadares. Bugün kırk sekiz yaşındayım ve bazen kendimi hasrete öyle kaptırıyorum ki hâlâ çocuk olduğumu zannediyorum. Her an ortaya çıkıp bana sinema yıldızı kartları ya da misketler getireceksin sanki. Hayatın şefkatli yanını bana sen öğrettin, sevgili Portuga. Bugün çocuklara misketler ve kartlar dağıtmaya çalışan benim, çünkü şefkat olmayınca hayatın pek değeri kalmıyor. Şefkat göstermek beni bazen mutlu ediyor, bazense yanıltıyor, ki bu ikincisi daha sık oluyor.
O günlerde, yani beraber geçirdiğimiz günlerde, henüz hiç duymamıştım, uzun yıllar önce bir Budala Prens' in gözlerinde yaşlarla bir sunağın önünde diz çöküp ikonlara sorduğu şu soruyu:
"KÜÇÜCÜK ÇOCUKLARA HER ŞEYİ NEDEN ANLATMAK GEREK?"
Hakikaten de sevgili Portuga, bana her şeyi çok erken anlattılar.
Hoşça kal!
Ubatuba, 1967
