Harriet, 25 yıl sonra en küçük oğluna yazdığı bir mektupta söz konusu eseri yazma sürecinden şu şekilde bahsediyordu:
“Halkımız tarafından kölelere reva görülen haksızlık ve vahşet karşısında üzüntüden neredeyse kalbim parçalanıyordu. Bazı geceler sen yanımda uyurken çocukları ellerinden alınan zavallı köle anneleri düşündüğümde ateş gibi yaşlar akardı gözümden. "