Hâlbuki sıhhat, güzellik, şöhret, servet gibi Allah’ın en büyük nimetlerine sahip oldukları hâlde "saadet”i tatmamış nice bedbahtlar da vardır!..
"... bütün ötekiler sanki onun emirlerini yerine getirmek için oraya toplanmış ikinci derecede insanlar..."
-Eskiden, derdi, evet, tabii değil mi, çok severdim...Çok... Delice severdim! Fakat şimdi!... Şimdi hiç sevmiyorum.
Bir “Acaba” var, bir kötü kuşku var içimde.
Ve şiiri sevdiği kadar beni seviyor, şiire inandığı kadar bana inanıyordu.
''Cenazeye çelenk göndermek yerine, çelenk parası ile yoksul çocuklara yardımda bulunmak, bu dünya için de, öbür dünya için de daha yararlı, daha hayırlıdır.''
yatak da bitkin, umutsuz; ölümden ölesiye korkan ve bu korkunun bir an evvel bitmesi için de ölümü dört gözle bekleyen garip ruh hâli içindeydim.
Manen kaybettiklerimi hafızamın en sisli köşelerine sıkı sıkı hapsediyorum. Fakat bir bahar çiçeği kadar taze ve bir ışık parçası kadar güzel ve temiz olarak toprağa verdiklerim...
-Eskiden, derdi, evet, tabii değil mi, çok severdim...Çok... Delice severdim! Fakat şimdi!... Şimdi hiç sevmiyorum.
Ben yenilmiştim. Bu acı gerçeği kabul ediyordum...