Ağlamak ne kadar zormuş öğrendik
Bakarsın güleriz. Bir daha düşün.
Sayfa 841Kitabı okudu
Kasım Cömert Tokayev hatırlamalı ki:
İçimdeki ateşi ben asla külleyemem,
Atamdan miras kaldı bana bu Moskof kini.
Ömrüm yüz yıl sürse de tam yaşadım diyemem,
Silahım patlatmazsa bir Moskofun beynini!
Domuzlara çiğnetmem tarladaki darımı,
Meş’aleler tutuşur gönlümün ateşinden
Allah'ım; vücudumdan kopar ayaklarımı,
Eğer koşmayacaksam bir Moskofun peşinden.
Beni köyden köye at, dağdan dağa sür beni
Nerde olsa öperim toprağını taşını.
Sal eceli Allah’ım şu anda öldür beni,
Eğer ezmeyeceksem bir Moskofun başını.
Tahammül sona erdi, sabır son hadde girdi,
Ey Türk, yine tarihe zaferlerin yazılır.
Çünkü; senin dinine yeni bir madde girdi:
Bir Moskof öldürenin sevabı bin yazılır."
Mahvolmuş bir ömrün romanı
Gideceğin yere beni de götür
Sorana derdimin dermanı dersin.
Götür de istersen sokakta yatır
Elimde gönlünün fermanı dersin
Adını iğneyle işle derime
Kölemdir desen de gitmez arıma
“Bunlar ne?” derlerse mektuplarıma
Mahvolmuş bir ömrün romanı dersin
Duysalar da coşup çağladığımı
Bilmezler sana bel bağladığımı
Görenler olursa ağladığımı
Fırat’ın en coşkun zamanı desin.
Gidenler benden gitti
Ellerin telaşı ne?
Zaman beni eritti
Yılların telaşı ne?
Sevda bıçaktan keskin
Gönlüme etti baskın
Ağaçlar kıştan küskün
Dalların telaşı ne?
Şu dönen tekerlekler
Beni gurbete ekler
Yağmuru toprak bekler
Sellerin telaşı ne?
Yağan kar elbet erir
Ömür, zamanda çürür
El oynar, mızrap vurur
Tellerin telaşı ne?
Kanma dul derler, kızıma yetim
Henüz çürümeden toprakta etim
Unutulur gider mevcudiyetim
Ne adım anılır, ne yasım kalır...