Eskilerin ölülere hamuş demelerini anlıyordum şimdi. Ölmek susmak demekti ve konuşmak yaşamak.
“Bir mevsimi baharına geldik ki âlemin
Bülbül hâmuş, havz tehî, gülistan harap.”
Keçecizâde İzzet Molla
Elif bir bilinmezdir, bir sırdır gizdir...
Harekesiz, yalansız, yanlışsız...
Tek bir harfle sessiz kalmak,
kor gibi yanmak, hamuş olmak, sessiz ve derinden sevmektir..
Ağzımızdan çıkan sözlerden bir ömür mesulmüşüz gibi bir çağdayız. Ne tuhaf. Hâlbuki insanın fikri de değişir zihni de, aksi hâlde sözlerimizin mahkûmu olmaz mıydık? Mehmet Celal, "Bir gün gelir, uçsuz bucaksız denizlerin hiddetli dalgaları bile çırpına çırpına bir sahilde kırılır, düşer. Zaten hayat böyle değişmese yaşamak neye yarar?"
Aşk; bir elif miktarı sevilmek için gelen her
çileye kimi zaman darağacında, kimi vakit
kör bıçaklar arasında bir vav gibi hamuş
olabilmektir.
Sayfa 11
Bir mevsim-i bahârına geldik ki âlemin
Bülbül hâmuş, havz tehî, gülistan harâb
İzzet Molla
Söz içeri çevirisi:
(Âlemin öyle bir bahar mevsimine geldik ki;
Bülbül susar, havuz boş, gül bahçesi harab olmuş)
Hamuş~
Eskilerin ölülere Hamuş demelerini anlıyordum şimdi.
Ama her vakit anlamlı değildi konuşmak.
Bazı vakitler susan konuşandan daha çok şey anlatırdı.
İşte şimdi gördüğümde buydu.
Ölüler yani ki suskun olanlarla hiçbir dirinin bana anlatamayacağı şeyler anlatıyordu.
Sayfa 65Kitabı okudu