Falih Rıfkı Atay'ın okuduğum ilk kitabı, iyi ki de Çankaya ile başlamışım. Okuduğum onca kitabın son sayfasında genelde hüzün ve başarı karışımı bir hisle dolarım; Çankaya'nın verdiği hisler yumağını açıklamak güç; geç okuduğumu düşündüm, bir daha ne zaman okurum, diye düşündüm, hatta okuyamamaktan korktum... gurur duydum, sinirlendim, ve ne büyük felakettir ki, Atatürk'ün o zamanlarda savaştığı yobazlığın ve şark kafasının hâlâ rahatlıklı nefes alabildiğini düşünüp ara ara uzaklara(duvarlara) dalıp gittim.
Atatürk'ün sofrasına oturup, bir an olsun o dehanın, o büyük devlet adamının yanında olduğunu hissedilmek... eşssizdi... onu anlayabilmek için her Türk evladının okumasını şart görüyorum. ŞART..
