Bir öğrencim var. Dünya tatlısı bir şey. Her sabah onu okula annesi uğurlardı. O kadar güzel anne evlat birbirlerini severdi ki... Her sabah evimin balkonundan onları izlerdim. Depremde annesini kaybettik. Şimdi öğrencimi her sabah okula babası yolluyor. Babanın varlığına da bin şükür lakin öğrencimin artık sevinç çığlıklarını duymuyorum. "Anne ben geldim" diyen sesi yok artık.