Bir kere daha kendime hem çok yabancı hemde sanki benim içimden konuşur zihnimden yazarmış gibi hissettiğim bir kitabı oldu bu Kafka'nın. Babasına duyduğu o müthiş duygular, ki müthiş olan duygular yalnızca iyi olanlar değildir, sanki bir gün oturup dertleşmişiz ve beni kendi isminin koruması altında anlatmak istemiş gibi hissettirdi. İçinde kalan uhteyi; doğru bildikleriyle, kızgınlığıyla, duymaktan utandığı öfkesiyle ve derinlerinde gizlendiğini bildiği o narin sevgisiyle anlatmış. Ben öyle hissettim en azından.. Bir kere daha okuyacağım, eminim!
