Her şey gelir insanın başına.
Çünkü insandır
Güneşse doğar her gün,
Bahane sunamaz kimseye.
Ekosistem oyalanır kendi halinde.
İnsan da kalkıp yoluna gitmeli o halde...
Kalbi kırık çocuklar,
Eve döner annelerini kucaklar,
Peki bizim gibi kalbi kırıklar...
Kimin kapısını çalar?
Kollarını bize kim açar ?
Kırıklarımızı hangi eller toplar; kesse de avuçlarını...
Sayfa 484 - Sevmek ve İki Güneş FazlasıKitabı okudu
Ben bu acıyla yaşarım...
Doğan güneşlerde umut arar, uçsuz bucaksız çayırlarda bir kelebeğin peşinde koşarım.
Kırgınlığımı bir ömür içimde taşırım.
Ama yine de bu acıyla bile yaşarım.
Unuttum...
Hatırlamıyorum kendimi ve renkleri.
Gözlerinin hayata benzeyen yeşil rengini.
Bu yağan yağmur mu gökkuşağının sebebi?
Belki de hüzünden sonra gelen bir müjdenin habercisi.
Şimdi ağlıyorum.
Sonra görebilir miyim seni?