Her insanın kendisi için kaygılanarak değil, sevgiyle yaşadığını öğrendim.
Kendini bulan birinin bu dünyada kaybedeceği hiçbir şey yoktur. İçindeki insanlığı anlayan birisi de tüm insanları anlayabilir.
Reader Follow Recommendations
Kendimi anlamaya başlayınca, başka pek çok şeyi de anladım; birinin vitrine arzu dolu bakması beni üzmeye yetebilir ya da bir köpeğin neşeli kuyruk sallayışı beni mutlu edebilir.
Yorgundum, anlatamayacağım kadar yorgun.
Yıldızlar ışıklarını üzerime gönderiyor ve ben de onların selamını alıyordum adeta.
Artık hayatın kıymetini biliyordum, bir annenin karnındaki bebeğinin ilk hareketlerini hissettiğinde duyduğu mutluluk gibi.
Hayatı dolu dolu yaşamaya hiçbir zaman cesaret edememiştim, kendimi dizginlemiştim her zaman. Adeta kendimden gizlenmiştim.
"sanki dünya ile aramda camdan bir engel vardı ve ben kendimi onu kırabilicek kadar güçlü hissetmiyordum."
"hayatın içinde hayatsızlık!"
Sonra, karanlığa gömüleceğim ve her zaman olduğum gibi yok olacağım senin gözünde.
Uzaklara gidiyorum, memnunum, çünkü sen çoktan benden gittin.
Gerçek olan şuydu ki beni hiç düşünmedin. Sen beni unuttun
Sana yüklemektense tüm ağırlığıyla bu yükü kendim taşımayı tercih ettim.