Okurken beni çok hüzünlendirdi. İsrafil'in her şeye rağmen "yaşama "mücadelesine hayranlıkla, adile'nin ise "ölmek" için gün saymasına öfkelenerek okudum.
Toplumun kendinden olmayanı nasıl ötekileştirdiğini ,günah keçisi ilan ettiğini; kendi günahlarının ağırlığını da ötekileştirdiği insana yüklediği gerçeğini o kadar güzel anlatmış ki insanın hayran olmaması şaşırtıcı olurdu Yazarı ayrı kitabı ayrı sevdim.