Özgürlüğe ölüm, kuşa bir kafes. Kim bilir, ne zaman verilecek son nefes? Zannetme hayattan gaye, sadece heves! Kâlû Belâ’yı nasıl unuttun, ey yolcu, sana pes!
Nefes alabiliyor, yiyebiliyor, içebiliyor, uyuyabiliyordum, nefes almamak, yememek, içmemek, uyumamak elimden gelmiyordu. Ama hayat değildi bu, çünkü beni zihnen tatmin edecek bir arzum yoktu.