Kuantum mekaniğindeki belirsizlik ilkesine göre, ancak kara deliğin kendisinden daha küçük dalga boylarına sahip parçacıklar bir kara delik oluşturabilir. Dolayısıyla olası dalga boyları sayısında bir sınır vardır, bunlar sonsuz sayıda olamaz.
Sayfa 50 - Alfa BilimKitabı okudu
Arkadaşlar kitabı alırken mutlaka düşünün. Bana inanılmaz ağır geldi. Hele bazı bölümleri fizik dersinde gibi ağır. Ama kitabın dili inanılmaz sade.
Zamanın Kısa Tarihi
S. Hawking
Beklentilerim 21 yaşında sıfıra indi, o zamandan beri de her şey Bonus oldu.
Sayfa 236Kitabı okudu
Kara delikten ışık kaçamadığı için, uzaktaki bir gözlemcinin birinin kara deliğe düştüğünü görme şansı yoktur. Uzayda kimsenin sizin bağırdığınızı duymadığı gibi. kimse de sizin kara deliğe düştüğünüzü göremez.
Sayfa 47 - Alfa BilimKitabı okudu
Kara deliğe düşerken herhangi bir şey fark etmediğiniz gibi, sizi dışarıdan izleyen bir gözlemci de olay ufkunu geçtiğinizi hiç bir zaman göremez. Gözlemcinin tek gördüğü sizin giderek yavaşladığınız ve olay ufkunun kenarında asılı kaldığınızdır. Görüntünüz giderek sönükleşir, sonunda tamamen silikleşir. Dışardaki gözlemci için, olay ufkunu geçemeden sonsuza kadar kaybolursunuz.
Sayfa 49 - Alfa BilimKitabı okudu
Yakıtlarını tükettiklerinde, kütleleri beyaz cüce ya da nötron yıldızlarından fazla olan bu sayısız yıldızın başlarına neler gelecektir? Bu problem daha sonra atom bombası projesiyle ünlenen Robert Oppenheimer tarafından incelenmişti. 1939'da George Volkoff ve Hartland Snyder'la birlikte yazdıkları makalede Robert Oppenheimer böyle bir yıldızın dışa doğru basınçla desteklenemeyeceğini ve eğer basıncı hesaplamalardan çıkartırsanız, küresel simetriye sahip bir yıldızın sonsuz yoğunluktaki bir noktaya çökeceğini gösterdi. Böyle bir noktaya tekillik denir.
Sayfa 40 - Alfa BilimKitabı okudu
'Kara delik' terimi ilk bakışta basit geliyor ama uzayda böyle bir delik hayal etmek oldukça zor. Bir delikten dönerek aşağı akan suyu hayal edin. Deliğin kenarına -olay ufku denilen yere- ulaşan bir dal parçası için geri dönüş yoktur. Kara delikler çok güçlü oldukları için, olay ufkuna erişen ışık bile kaçamaz, kara deliğe düşer; bu yüzden onları göremeyiz. Ancak bilim insanları kara deliklerin var olduklarını bilirler çünkü uzayda titreşim yayarlar. Geçenlerde büyük bir bilimsel başarı olarak kaydedilen kütleçekim dalgaları böyle iki kara deliğin bir milyar yıl önce çarpışmalarında yaratılmıştı.
Sayfa 38 - Alfa BilimKitabı okudu
Olay ufku, kara deliği çevrelemiş tek yönlü bir filtre gibidir. Cisimler, olay ufkundan geçerek kara deliğe düşebilir, ama hiçbir şey kara delikten çıkıp olay ufkundan geçerek dışarı çıkamaz.
Sayfa 24 - Alfa BilimKitabı okudu
Işık uzayzamanda en kısa yolu izler. Dolayısıyla bükülmüş uzayda ışık eğri bir çizgi izleyerek hareket eder. Işık kütleçekim alanları tarafından bükülür.
Einstein'ın bu öngörüsü 1919 yılındaki güneş tutulması sırasında Eddington tarafından sınanmış ve doğrulanmıştır.
Sayfa 15 - Alfa BilimKitabı okudu
İnsan erken ölüm ihtimaliyle yüz yüze gelince hayatın yaşamaya değer olduğunu, yapılacak bir dolu şey olduğunu idrak ediyor.
Sayfa 36Kitabı okuyor
Özünde değişmeyen ve ebedî bir Evren kulağa çok daha doğal geliyordu.
Sayfa 29Kitabı okuyor
Einstein'ın Genel Görelilik Teorisi, ışığın çekim alanlarınca büküleceğini öngörür. Bu demektir ki, uzak bir yıldızdan gelen ışık güneşin yakınından geçerken küçük bir açıyla sapacak ve dünyadaki bir gözlemciye göre, bu yıldızın olduğundan başka bir konumda görünmesine sebep olacaktır.
Sayfa 43 - Milliyet YayınlarıKitabı okuyor
"Güneşin kütlesi uzay-zamanı öyle bir biçimde büker ki Dünya dört boyutlu uzay-zamanda düz bir yörünge izlemesine karşın, bize üç boyutlu uzayda dairesel bir yörünge üzerinde gidiyormuş gibi gözükür."
Buraya, Dünya'nın ve Güneş'in uzay-zamanda nasıl hareket ettiğini gösteren bir video bırakıyorum. youtube.com/shorts/HDSKuln-5qU
Sayfa 43 - Milliyet YayınlarıKitabı okuyor
Tam şu anda Güneş sönüverseydi Dünya'da yaşayanlar bundan hiç etkilenmezlerdi, çünkü Güneş'in sönmesi olayının "öteyerinde" bulunacaklardı. Güneş'in sönüvermesinden ancak Güneş'ten bize ışığın erişmesi için gereken sekiz dakikanın sonunda haberimiz olacaktı. Benzer şekilde, şu anda evrendeki uzak yerlerde ne olduğunu bilemiyoruz; görebildiğimiz ışık kümelerinden gelen ışık onları terk edeli milyonlarca yıl oldu.
Yani evrene baktığımızda, onun geçmişteki durumunu görmekteyiz.
Sayfa 40 - Milliyet YayınlarıKitabı okuyor
1929 yılında Edwin Hubble bir dönüm noktası olan gözlemini gerçekleştirdi. Hangi yöne bakarsak bakalım, uzak yıldız kümeleri hızla bizden uzaklaşıyordu. Başka bir deyişle, evren genişliyordu. Gerçekten de öyle görünüyordu ki, yaklaşık on ya da yirmi milyar yıl önceki bir anda tüm cisimler tek bir noktadaydı ve bundan dolayı evrenin yoğunluğu sonsuzdu.
Sayfa 21 - Milliyet YayınlarıKitabı okuyor