Çok güzel hazırlıklar içerisindeyim .Sadece eşya olarak değil insan olarak da hazırlık yapıyorum. Mesela beni mutsuz eden insanları hayatımdan çıkarıyorum .Bana iyi gelen insanlarla yoluma devam ediyorum .Yeni insanlar tanımaktan korkmuyorum. Nereye gittiğimi umursamıyorum . Nerede iyi hissedersem oraya gideyim diyorum . Sınavlarım, sorumluluklarım beni korkutmuyor .Evet ben böyle biriyim ve belki de bazı davranışlarımı törpülemeliyimdir demekten çekinmiyorum . Geçmişe dönüp baksam bile güzel anılarıma veya ders çıkardığım sonuçlara bakıyorum . Bunlar benim hatamdı ve dikkat ediyorum diyorum . Artık dilimde sürekli şansızım ya ben , bu benim kaderim laflarınıda dolandırmıyorum . Buraya yazarken "acaba çirkin mi yazdım" diye düşünmüyorum .Ben böyleyim ve bu benim hayatım ,anılarım ,hatalarım kahkahalarım ,ağlamalarım , çıkardığım dersler ve yarınlarım daha da nicesi .... Ben böyleyim :)
Çocukken her ağladığımızda anne kucağında ağlamak, iyileşmek vardı. Büyüdük. Ziyan edildik. Sığındığımız yerden kovulmuşluğumuz, yanmışlığımız biraz da yanılgımız kaldı geriye.
Hiç durmayan otobüsler gibi, otogarda yakılan sigaralar gibisin biraz. Sen de biraz eksiksin fakat biraz da fazlasın burada.
Reader Follow Recommendations
Numaramı değiştirmeyi düşündüm sonra içimden bi ses ya arayıp ulaşamazsa dedi ulaşamasın diyemedim bazı detaylar sadece içini büker insanın
Gün geliyor neremin ağrıdığını unutuyorum, bir yerim ağrıyordu diyorum, ben bir ilaç alacaktım, ama neydi hatırlamıyorum. Bilmiyorum. ama bileceğim, sonra size de öğreteceğim. bu kadar.
Susmanın bir ifade biçimi olduğunu savunmuyorum. Ben sadece anlatmayı denemekten vazgeçtim.
O kadar kırgınım ki her şeye. Sanki altı yaşındayım, terasın demirlerinden ayaklarımı sarkıtmışım, suratımda bi tokat izi. O kadar küsüm ki, kendimle bile konuşmuyorum.
Bazı filmlerden, bazı kitaplardan, bazı insanlardan bilerek uzak kalıyorum. Göğsüme saplanır da bu defa çıkaramam diye.
Çocukken her ağladığımızda anne kucağında ağlamak, iyileşmek vardı. Büyüdük. Ziyan edildik. Sığındığımız yerden kovulmuşluğumuz, yanmışlığımız biraz da yanılgımız kaldı geriye.
Diri bedenler toprağa gömüldü. Gece gündüz fark etmedi, evrimleşip günümüze kadar sürdü. Seslensen intiharın, baş kaldırsan kesiklerin, sussan feryadın olup namusuna karıştı.
Cem Adrian bir şarkısında, "Kalplerinizden kaçtım hep" demişti. Söyleyeceklerim bu kadar.
her gece odasının ışığını söndürmek için güneşin doğmasını bekleyenler karanlıktan korkan korkaklar değil; dünyayı aydınlatabileceğine inanan hayalperestlerdir.
saygı miras kalmaz kimseye; her defasında yeniden kazanmak gerekir.
Çok çabaladım, tüm gücümle uğraştım, koştum, düştüm elimi tutmadığın halde kalktım yine sen dedim. Ama bitti, asla vazgeçmem sandın ama vazgeçtim. Biliyor musun bende asla vazgeçemem sanıyordum. Ama insanın kalbi değilde, içi kırıldığında hiç düşünmeden terk ediyormuş herşeyi.
Annem hep dikkat etmem için şunu söylerdi "derdine derman oldukların, sana dert olur dikkat et" anne ben dikkat edemedim.
“Ona kızgın değildim. Ona kızmama, darılmama, onun aleyhinde düşünmeme imkân olmadığını hissediyordum. Ama bir kere kırılmıştım. Hayatta en güvendiğim insana karşı duyduğum bu kırgınlık, adeta bütün insanlara dağılmıştı; çünkü o benim için bütün insanlığın timsaliydi.”
Sevmenin en duru ve hiçbir şeyden haberi olmayan halini anlatan Refik Durbaş, “Bağışla Ziyanımı” kitabında şöyle diyor:
“Ne kadar çok benziyorsun çocukluğumdaki fotoğrafa…”
163 syf.
·
Not rated
·
Liked
Dünyanın en üzücü senaryosu mutlu bir çiftin ayrılması değil dünyanın en üzücü senaryosu birbirini seven iki insanın artık sevemeyecek kadar birbirini yıpratması