Ölmek istemek ve/veya ölememek. Yazarın kitapta yine bu temayı işlediği gözden kaçmıyor. Yine diyorum çünkü yazarın geçenlerde okumuş olduğum ve birçok ödül sahibi olan kitabı 
Gece Yarısı Kütüphanesi ile o kadar benzer bir kitap ki insan hayret ediyor. Kişinin belli bir tarzının olması anlaşılabilir tabii, demek ki yazar kendine bulduğu örüntünün içinden çıkmak istemiyor ya da belki de bu benzerlikler ile bir konuya farkındalık oluşturmak istiyor, bilemeyiz.
Kitapla ilgili olarak sevdiğim bazı detaylardan bahsedersem, bunlardan biri için akıcı olması diyebilirim. Bundan sonra ne olacağı üzerine bir merak uyandırıp kendisini okutmayı başaran bir kitap. Geçmiş ve günümüze atıflar ile süregelmesi de bence güzel bir detay. Sevmediğim kısım ise yüzeyselliği. Spoiler vermeden ne demek istediğimi açıklayacak olursam, mesela bana göre yüzeysellik nedir, sadece 3 cümle konuştuğu bir X karakterine aşık olup bu tanımadığı, karakterini, zevklerini, hobilerini, korkularını hatta muhtemelen tam adını bile bilmediği bu kararkteri beraber bir hayat paylaştığı ilk aşkı ile bir tutması yüzeyselliktir. Ya da yıllar süren bir küslüğün, bir düşmanlığın 1 dakikada dostluğa dönüşmesi yüzeyselliktir. Kitabı kısa kesmek için apar topar bitirilmiş gibi bir durum. Kitabın 4'te üçü ağır ağır ilerlerken ve hiçbir yere bağlanamamışken 4'te birinin bu kadar hızlı olması kitabın akışını bozmuş diyebilirim. Kitabı okumak güzel bir deneyimdi ancak yazarın başka kitaplarını merak etmem konusunda da bir engeldi de. Sanırım bu yazardan okumayı burada noktalıyorum, yine de ne denir işte zevkler renkler.
Ben sizi tanrının gün ışığı gibi sevdim..
