Yaşadığımız ve geçip giden her an ömrümüzün sayfaları arasında sıkışmış bir çiçek gibi sararıp solar. Sonra anımsarız renkler, sözcükler, kokular, zihnimizin derinlerinde kristalleşmiş duygular…
Anımsadıkça onları yeniden yaratırız. Tekrar, tekrar her seferinde biraz daha değişirler.
Gerçeği unutup artık anımsadıklarımızla avunmaya başlayınca anlarız ki koskoca bir hayat geçip gitmiş içimizden. Geriye garip, hüzünlü bir boşluk kalmış.
"Büyüdüğünde, dünyanın hep olduğu gibi olduğunu ve hayatın olayının dünyanın içinde yaşamak olduğunu sanmaya eğilimlisin. Güzel bir aile hayatına sahip olmaya çalış, eğlen biraz para bitiktir. Bu çok sınırlı bir hayat. Basit bir gerçeği keşfettiğinizde hayat çok daha geniş olabilir:
Etrafınızda hayat dediğiniz herşey, sizden daha akıllı olmayan insanlar tarafından yapılmıştır. Ve onu değiştirebilirsin, Etkileyebilirsin...
En önemli şey hayatın orda olduğu, ve sadece içinde yaşayacağın şeklindeki bu yanlış düşünceden kurtulmak, onu kucaklamak, değiştirmek , geliştirmek, iz bırakmak. Bunu bir kez öğrendiğinde, birdaha asla eskisi gibi olmayacaksın."
Kalbinde bir nebze olsun hasreti kalmışsa ölümün hayat sana mutluluk veremez, öyle ki dertlerden dahi mutlu olabileceğin yaşamda içinde ki o sonsuzluğa kavuşma isteği seni istesende istemesende ölüme yaklaştırır. Pek çok sözün söylendiği ve kabul edilmek istenmeyen bu gerçeği kabullenenler sonsuzluğa karıştı mı bilinmez fakat etrafında olan insanlar için belki de unutulmayacak kadar cesurca kabullenerek hasretlerini sonlandırmışlardır. Nedense insanlar ölüme olan hasreti ve insanoğlunun sonsuzluğa olan merakını idrak edebilecek kadar derin bir tutkuyu anlayamamışlardır.
Polyanna'da gerçeği biliyordu,Henry.
Hayat bir oyundu...
Ve de oyunların en güzeliydi mutluluk.
Ve içimizde ölenler…
Bazı gerçekler insana çok acı gelir.
Gerçeği bilirsin ama yapacak bir şeyin de yoktur.
Mecburen kabullenirsin.
Hayat böyledir işte.
Gerçekler, hayaller, hayatlar..