Son zamanlarda okuduğum en güzel kısımdı.
Bugün yaşadığımız hayat! Hayat değil bu, kokuşmuşluk, hayat içinde ölüm. Şu uğursuz evlere bak ve içinde yaşayan anlamsız insanlara bak! Bazen hepimizin birer ceset olduğunu düşünüyorum. Kokuşmakta olan cesetler.”
“Senin yanlışın ne, biliyor musun, bütün bunları iyileştirilemez, değiştirilemez olarak görüyorsun. Proletaryanın yönetimi devralmasından önce bütün bunların olması kaçınılmaz.”
“Ah, sosyalizm! Bana sosyalizmden söz etme.”
“Marx’ı okumalısın, Gordon, gerçekten okumalısın. Ancak o zaman bunun sadece bir geçiş dönemi olduğunu anlayacaksın. Sonsuza dek böyle gidemez.”
“Gidemez mi diyorsun? Bana öyle geliyor ki, böyle gelmiş, böyle gidecek.”
“Şu anda kötü bir anı yaşıyoruz. Yeniden doğabilmek için ölmemiz gerek; ne demek istediğimi anladın umarım.”
“Ölmesine pekâlâ ölüyoruz da, yeniden doğma işaretlerini göremiyorum ben.”
Ravelston burnunu kaşıdı. “Eh, bence inanmalıyız herhalde. Ve umut etmeliyiz.”
“Yani paramız olmalı demek istiyorsun,” dedi Gordon dalgın dalgın.
“Para?”
“İyimserlik parayla olur. Bana haftada beş papel ver, bak nasıl sosyalist oluyorum.”
Sayfa 107 - Can Yayınları
Sarah Kane (Okuyun)
Yirmi sekiz yaşındaydı. Yaklaşık yüz elli adet antidepresan, elli adet uyku ilacı alarak intihara teşebbüs etti. Hastaneye kaldırdılar. İki gün sonra ayağa kalktı. Gece ikide usulca, kimse görmeden hastanenin pis, köhne tuvaletine giderek kendini o pis, köhne tuvaletin kapısına ayakkabı bağcıklarıyla astı. Yirmi sekiz yaşındaydı.
Nedense içime
