Erhan Güleryüz
Yıllar öncesinde okuduğum bir kitapta beni ilk büyümeye teşvik eden cümle şudur: '' Umarım siz de benim kadar hüzünlerinizi seversiniz.''
Aslında büyümeye hüzünlerimizi, sıkıntılarımızı, acılarımızı sevmekle başlıyoruz. O zaman mutluluğun kıymeti biraz da olsa artıyor..
Bir diğer cümle de Erhan Güleryüz'e ait yine; ''Küçük şeylerden mutlu olmak diye bir şey yok bence. Mutlu olduğun her şey çok büyüktür.''
Sanırım bunlar genel manada hayatın özeti gibi algılanabilir.
YOKMUŞ DEĞERİ
Gün olur bir damla düşer gözünden
Her şeyi anlatır
Ömrün Özeti gibi sanki
Bir geçmişe bakarsın birde geleceğe
Hatıralar kopuk, sislidir mazi
Çok şey hatırlarsın da
Osmanlı evlerinin giriş kapıları bile Osmanlı'nın başkalarını düşünen ve tanısın tanımasın, dara düşen herkese yardım ulaştırmayı amaçlayan "infak (paylaşma, bölüşme)" ahlâkının bir yansımasıydı. "Yardım" aşkıyla giriş kapısının üstünü geniş bir çatı ile kapatırlardı. Bu çatı gerçekten de tamamen "yardım aşkıyla" yapılırdı. Çünkü bu çatı, ev sahiplerinden çok, yağmurdan ve güneşten korunmak isteyen yorgun insanlara hizmet verir, altına sığınıp dolu dizgin yağmurdan ya da yakıcı güneşten korunurlar, sonra da ev sahiplerine dualar ederek giderlerdi. Bazen ev sahipleri, kendi saçaklarına sığınanları "Tanrı misafiri" sayar, içeri buyur eder, karnım da doyurduktan sonra yoluna uğurlarlardı.
Tek cümle ile, Osmanlı'da hayat "muavenet", yani yardımlaşma idi. Yaralı göçmen kuşlara evlerinin saçak altında "kuş evi" yapmayı akıl eden yardım ahlâkı, elbette hayatın özü ve özeti olan insana karşı böylesine mehabetli, aşk yüklü, sevda dolu bir yaklaşım sergileyecekti.
Sayfa 18Kitabı okudu
Hayatımın özeti bir Cem Adrian şarkısında mevcut:
"Bir kağıt, bir kalem, bir yanmış, bir sönmüş, bir bitmiş sigara
hayatın bu
sökülmüş, atılmış, kırılmış, dökülmüş hep paramparça
yolun sonu bu
yalnızlık"
ucuz insanlarda harcadım sevgimi,soğuk yataklarda yitirdim masumiyetimi,seviştiğim kalpsiz bedenler de oldu dokunamadığım platonik aşklarım da...
çok şey gördüm çok şey öğrendim...
ama yalnızlığımın çaresini bulamadım...
küçük bir şımarık çocuk gibi ağladığımı,sızlandığımı sandı herkes...
göremediler mutsuzluğumu ve kimsesizliğimi...
