Franz Kafka diyor ki:
"İnsanları birbirine bağlayan eşi benzeri olmayan bir bağ vardır."
Şair dilinde bu durum şöyle ifade edilir;
"Çiğ tanesi sanmak ne cüret, gözyaşıymış
İnsanın insana raptolduğu cevher"
Şair, özlemini, çaresizliğini şu satırlarla dile getiriyor;
"Gel ey ciğerime saplanan hançer
Gel ey yüreğime oturmuş kurşun
Göçmen kuşlar gibi çok uzaklardan
Gel artık
Ne olursun"
"Doğrudur dağlara tırmandığım ve ıssız yerlerde dolaştığım. Bir yüceden veya büyük bir mesafeden bakmadan sizleri nasıl görebilirdim?
Kişi uzaklaşmadan nasıl gerçekten yakın olabilir?"