“Sevişirken iç içe geçen, solukları karışan, birbirine en yakın hale gelen insanların, sonradan bu kadar yabancılaşmasına, hatta can yakmaya çalışmasına hep hayret etmişimdir. Önce en büyük haz, sonra en büyük can yakma, ne tuhaf.”
Sayfa 78Kitabı okudu
Seslenince ölüm en tiz çığlığıyla sessiz bir gecede
Ne kıymeti kalır sözde aşklarla donanmış hatırların
Kör talihle budanmış yaşamın
Hey KADIN
Ölüyorsun,
Bıçaklanıyorsun, yerlerde sürünüyorsun
Aşk bildiğin kesiyor çoğu zaman nefesini kendi eliyle
Sonra çıkıyor rahat aldığı nefesiyle cümle alem içine
Yine de susuyorsun, yine de akıllanmıyorsun
Hey ADEM
Bıçaklıyorsun, yerlerde sürüyorsun
Sırat, mahşer bilmiyorsun
Dün kestiğin nefes, bugün solumana sebep olanın aslında, önemsemiyorsun
Bir gün senin de başına geliyor, el sürüyor bir can'i ahbabının namusuna, kıyıyor oracıkta körpecik canına
O zaman namusunun farkına varıyorsun
Sonra ne zamanlara kaldık diye etrafta dolaşıyorsun
Sana bahşedilen o nefes var ya, sana farz herkese borç bildiğin o nefes; bir gün kesilecek, sanmıyorsun, görmüyorsun, bilmiyorsun.
Zaten sen her şeyi sonradan anlıyorsun, hep sonradan üzülüyorsun, sonradan pişman oluyorsun (!)
HEYHAT tüketiyorsun, tükeniyorsun.
Biraz edep yahu, biraz vicdan!!!
Size kendimle ilgili bir şey itiraf edeceğim.
İlkokul 2. sınıfa giderken henüz yeni yeni Türkçe'yi sökmeye başlamış birkaç kelimeyi de yarım ve malak söyleyebiliyordum. Bir öğretmenimiz vardı adı İsa Küçük'tü büyüyünce öğrendim ki düşüncesine ülkücü deniyormuş. Bir gün sırada andımızı okurken sözlerini hatırlayamadığım için bana hakaret etmişti. O gün son ders zili çalana kadar
