Hepimizin zayıf anları olur ve ağlama yeteneğimizin olması bizim için şanstır..
Tanrının palmiyeyi, muzu, lezizkulkas köklerini, ormanın bütün kuşlarını, denizin bütün balıklarını hepimiz sevinelim, mutlu olalım diye verdiğini bilmiyor. Diğerleri açlık ve yokluk çekerken, sadece birkaçımız yararlanalım diye vermediğini bilmiyor. Tanrı birine fazla meyve vermişse, o kişi meyveler elinde çürümemesi için ondan kardeşlerine vermelidir. Tanrı, bütün insanlara ellerini uzatır. O, birinin diğerinden daha fazla şeye sahip olmasını ya da birinin “Ben güneşte yatacağım, ama senin yerin gölge” demesini istemez. Hepimizin yeri güneşin altıdır.
Elbette bizim gibi insanların temel sorunu, dedim kendi kendime, hepimizin kaybedecek bir şeylerimizin olduğunu sanmamız.
E-pubKitabı okuyor
"Onca göz alıcı ve inanılmaz şey görmüş olsak da, en taze ve canlı anılarımda, siz kıymetli yoldaşlarım varsınız. Hepimizin tekrardan böyle bir araya geldiği günün hayalini kuruyordum. Bu yüzden teşekkür ederim Frieren. Sayende bu haz dolu macerayı tekrar yaşayabildik. Ne kadar görkemli..."
Sayfa 25 - ShogakukanKitabı okuyor
Tebliğ Üslubu
İnsan nisyan ile maluldür. Unutkandır yani. Dünyaya niçin gönderildiğini, ölümü, hesap gününü, ahireti unutur çoğu zaman. Beşerdir, şaşar; imtihan gereği önüne çıkarılan yanlış yollara sapıp sırât-ı müstakîmden uzaklaşabilir. Bu sebepledir ki İslâm, kardeşlik hukuku çerçevesinde birbirlerini hayra ve hakka çağırma, kusurlarını düzeltmeleri için birbirlerine ayna olma sorumluluğu yükler müminlere. Böyle bir sorumluluk, hepimizin ya davet eden ya davet edilen olarak içinde bulunduğu tebliğ faaliyetini, doğruluğu bakımından da dikkate almamızı gerektirir.
Kendisine çağırılan şeyin hak ve hayır olması kadar, çağrı yahut tebliğin o hakikate uygunluğu, metodu, üslubu da önemlidir. Çünkü usul ve şartlarına dikkat edilmeden yapılan yanlış bir tebliğin, hem çağırılan hakikati zedelemesi hem muhatapları yanıltması sebebiyle vebali vardır. Hele de bu tebliğ din ve tasavvufa daveti amaçlıyorsa daha bir dikkat ve özen ister.
Umatilla kabilesinden bir Amerikan yerlisi kâhin Smohalla toprağı sürmeyi reddeder. "Tarım yaparak hepimizin anasını yaralamak, koparmak veya kesmek günahtır" der ve ekler: "Bana yeryüzünü kazayım diye mi soruyorsunuz? Ne yani, bir bıçak alıp, anamın göğsünü mü deşeyim? Ama o zaman, ben ölünce, beni tekrar bağrına basamaz? Toprağı kazıp taşları çıkarmamı mı istiyorsunuz? Kemiğine varana dek etini deşmeli miyim? O zaman bir daha asla onun bedenine tekrar girip yeniden doğamam. Benden otları kesip, mısırları toplamamı ve sonra bunları satıp tıpkı beyaz adam gibi zengin olmamı istiyorsunuz? İyi ama anamın saçlarını kesmeye nasıl cüret edebilirim?"
Hepimizin aramızda rahat ve huzur içinde yaşattığımız birtakım insanların, fırsat bulunca nasıl birer yılan kesilerek, kanımızı emmek düşüncesinde olduğunu iyice bilip, daima ihtiyatlı ve uyanık bulunmamız gerektiğini unutmamamız da gerektir. Bu unutmamak lüzumu yalnız bizim için değil, bütün İslam alemi için böyledir. Bu alem, bunu unuttuğu içindir ki, bugün Filistin’deki içinden çıkılmaz durum karşısında kalmış değil midir? Evet, bu unutulmamış olsaydı, Filistin bir Yahudi yurdu haline gelebilir miydi?
Sayfa 349 - Yağmur YayınlarıKitabı okudu
