Küçüklükten beri herkese karşı nazik olmayı, anlayışlı olmayı öğreten ebeveynlerin yanlış yaptıklarını çok iyi anlamaya başladım. Bu toplum bunları anlayabilecek kapasiteye sahip değil. Bunları enayilik, sesi çıkmazcılık, kafasına vur ekmeğini alcılık olarak gören insanlar arasında bu özelliklere sahip olmak eksi değer. Asıl sorun, bir süre sonra insan kendi kendisine zarar vermeye başlıyor. Nelerle muhatap olduğunun farkına vardıkça içte biriken öfke ve üzüntü bir şekilde istenilmeyen biçimde ortaya çıkıyor. Hastalık, duygu patlamaları vs.
Ve öğrendiğim bir şey daha... Herhangi bir konuda bir şekilde mağdur olmuş insanlara, bir süre sonra daha çok dikkat etmek. Çünkü öyle bir noktaya geliniyor ki, mağdurluklarını kendi keyiflerine göre, hak etmedikleri veya çaba göstermedikleri bir şeyi elde etmek için kullanıyorlar. İstisna değiller. Sayıca az da değiller. Her yerdeler.