Askerliği bırakmış bir İsrailli
“Kimi zaman, ateş ettikten sonra, askerlerin ağladığı görülüyor. Bu tam bir sahtekârlık, kendini affetmenin, kendi kendine iyi bir insan olduğunu söylemenin bir yolu. Ama topraklanın işgal ettiğimiz Filistinliler, bizim suçluluk duygumuzu ne yapsın?”
İtai bardağıyla oynuyor.
“En dehşet verici deneyim de, geceyarısı bir eve girdiğiniz de, onlar uyurken, en mahrem yerlerinde bastığınızda, küçücük odalarının içinde yataklarının üstünde koca postallarınızla yürüdüğünüzde, evlerini aramaya başladığınızda insanların size bakışı: Ağlayan, kendilerini canavarlardan -çünkü onların gözünde bizler birer canavarız- koruyan annelerine sarılan küçük çocuklar. Hemen hemen her İsrailli asker bunun kötü bir şey olduğunu bildiğini, ama aynı zamanda başka çarelerininde olmadığını söyler...”
Gözleri bizim çok ötemizde bir noktaya dalıp gidiyor, titrediğini görüyorum.
“O insanların bakışı aklımdan hiç çıkmıyor...” diyor.
"Kimseye kırgın değilim." dersin ancak içindeki kırıkları da bir türlü tamir edemezsin. Unutmak ve affetmek istersin ama bunu her yaptığında kahrolası bir vefasızlık karşında dağ gibi durur ve vazgeçmeye yeltenirsin. Şiirle- rin hüzün kokar, mısralarından isyan akar. Ancak bunun sana bir faydası olmadığını kafana dank edince anlarsın. İşte o zaman toparlanmalı ve önüne bakmalısın. Çünkü hayat yaşlandığın kadar değil yaşadığın kadardır, bilesin.
"çünkü replay yapılan her şarkı aslında
yaraya saplı paslı bıçağı yerinden çıkartıp
tekrar o yarayı oymakla bağdaştırılır.."
dilemiştim ki, en şehvet dolu ölüm bulsun bizi bu odada
gidişinin ardından söylenmesin şarkılar
gidişinin ardından yazılmasın şiirler
dilemiştim ki, musa asasını vursa, ayrılmayan bir biz olalım
gidişinin ardından yakılmasın ağıtlar
gidişinin ardından edilmesin dualar
avuçlarımı göğe açıp seni dilediğimde
yanaklarımdan süzülen gözyaşları döküldü avuçlarıma
biliyorsun sevgilim:
isimsizim ben. duasızım. bıçağın saplanan yarasıyım
ve
yarım kalmış bir sevdanın tek taraflı bekleyeniyim..
avuçlarımı göğe açıp seni dilediğimde
içimde, bir günahsız kadar parlak
mavi gökte uçan kuşların gagalarında taşıdığı umuttun sen.
ki biliyorsun sevgilim:
ben senin ismini ne zaman hatırlasam,
acil servisler, kahroluşlar, çukurlar. çıkmazlar.
ki sen, eski bir plağın en güzel mısrası
ama
bir o kadar da cızırtılı.
çünkü replay yapılan her şarkı aslında
biraz da seninle alakalı.
aslında, genel ateizm değil ama özellikle 21. yy ateizmi, hemen her zaman materyalizmin bir türü olmuştur ve bilime tapınmıştır
hatta, ateistler kendilerini 'özgür düşünceli' olarak nitelendirseler de özellikle son yıllarda, ben dahil birçok kişinin gözünde ateizm kapalı bir düşünce sistemi haline gelmeye başlamıştır
Ey can, saçlarının ne zaman ağardığını bile bilmeyeceksin. Azrail'le beklenilen buluşmayı iliklerine kadar hissedecek, ama kaç kez dirilip kendini öldürdüğünü bile hissedemeyeceksin. Çünkü "Ya gel ilkbaharım ol ya da kâbus gibi her anımda dolaşma!" diye feveran ettiklerini bir daha yanında gör(e)meyeceksin...
Ayrıca değişimin mümkün olduğunu ve buna kendimizden başlamak gerektiğini ve hayatın her an seçimlerden ibaret olduğunu öğrendim.
Bunlar o kadar değerli bilgilerdi ki birer hazine gibi sarıldım onlara. Okuyup öğrenmeliydim ama çok zorlandım. Sıklıkla "Neden HEP BEN bir şeyler yapıyorum? O da çaba göstersin!" diye kendi kendime isyan ediyordum; çünkü yeni şeyler öğrenip onları uygulamak çok zor geliyordu, hazıra konmak istiyordum.
Bu yüzden kızgınlık ve bezginlikle boşa zaman harcadığım çok oldu. En sonunda yıllar sonra, karşıdan bir şey beklemeyip harekete geçen ilk kişi olmanın ve kendi öğrendiklerini karşıdaki kişiye örnek olmak suretiyle aktarıp ilişkideki düzelmeleri izlemenin ne kadar büyük bir zevk ve onur olduğunu öğrenebildim çok şükür.
Sayfa 170
