Acı gerçekler!
Birini çok sevdim, o da sevmişti. Belki de sevdi sandım, her neyse.. Sonra birşey oldu, aramız açıldı. (Bana biraz zaman ver) dedi. Geçer dedim, düzelir dedim, sabrettim o hiç düzelmedi! Sonra bir gün aklıma geldi, biraz özler gibi oldum.. O kadar beklemişim ki, beklerken alışmışım yokluğuna o zaman içinde o kadar çok şey kaybetmişim ki meğer...
Mutluluk nasıl birşeydi?
Onu bile unutmuşum yemin ederim! Yani demem o ki biri senden zaman istiyorsa sakın bekleme. Hayatını yoluna koymaya bak. Çünkü o çoktan kendi yoluna koyulmuş demektir.......
birini çok sevdim, oda sevmişti. belki de sevdi sandım, her neyse.. sonra bir şey oldu, aramız açıldı. bana biraz zaman ver dedi. geçer dedim, düzelir dedim, sabrettim. o hiç düzelmedi. sonra bir gün aklıma geldi, biraz özler gibi oldum o kadar beklemişim ki, beklerken alışmışım yokluğuna. o zaman içinde o kadar çok şey kaybetmişim ki, meğer mutluluk nasıl bir şeydi? onu bile unutmuşum yemin ederim. yani demem o ki biri senden zaman istiyorsa sakın verme.. hayatını yoluna koymaya bak. çünkü o çoktan, kendi yoluna koyulmuş demektir….
İnsan Kardeşlerim
youtu.be/OuoRZubXriQ?si=...
Şükrü Erbaş
KOŞAR ADIM
Gittikçe yalnızlaşıyorsunuz insan kardeşlerim
Ne bir ortak sevinciniz kaldı sizi çoğaltacak
Ne bir içten dostunuz var acınızı alacak
Unuttunuz nicedir paylaşmanın mutluluğunu;
Toprağı rüzgârı denizi göğü
O her zaman bir insanla anlamlı
Tükenmez bir hazine gibi kendini
"kente kapandık kaldık tutanaklarla belli
sirk izlenimlerinden seçmen kütüklerinden
yüzlerimiz temmuzdan ötürü sallanır ve uzar
ve her köşe bir tuzaktır
birer darağacıdır her meydan saati
öğle vaktini kesinlikle gösteren
oysa hep güçlü dağları görmenin zamanıdır
çığlığım uzun uzun kalır içimde
yani güller giyinmiş bir adam nerde ben
Her şey bir günde değişebilir.
Savaşmak için sanatını kullan.
İnsanların duyguları değerlidir.
Ölüm her yerdeydi. Ölüm her şeydi.
Değişim bir şeydir. Kabul başka bir şey.
Bazı şeyler kendi cezaları ile birlikte gelir.
Eğer bir rüyada mutluysanız, bu sayılır mı?
Sizin Yarınlarınız İçin Bugünlerimizi Verdik...
Küreselleşmeye değecek tek şey
Pek zavallı, sessiz, boynu bükük bir adamdı; hatta her zaman dayak yemiş gibi bir hali vardı ki, aramızda kimse ona el kaldırmazdı. Ondaki bu ezilip büzülme de yaradılışındandı. Nedense ona her zaman acırdım. Hatta bu duyguyu hissetmeden ona bakamazdım bile; ama bunun sebebini kendim de bilemezdim. Onunla da doğru dürüst konuşmak mümkün değildi; ağır bir iş saydığı konuşmayı bir türlü beceremezdi. Ancak birkaç kelimelik konuşmamızın sonunda ona bir görev verir ya da bir yere yollarsam, o zaman canlanıverirdi.
Yine Dostoyevski ölüler evinde anılar