İnsan ne ister?
İnsan dünyayı keşfederken ve dünyaya dair merakını dindirirken, aslında kendini keşfeder. İstediğimiz her şeyi elde ettiğimizde değil, hala bir hayalimiz olabildiğinde mutluyuz.
İnsan ait olmak ister. Bu aidiyet duygusu yaşadığı yere değildir; hayallerine, beklentilerine, beklediklerinedir... Bir işe yarayabildiğini hissettiğinde mutlu olur, en çok da başka insanların hayatlarına olumlu anlamda dokunabildiğinde.
Ne zaman ki vaktimizi sıkıldıkça öldürmeyi değil, yavaşlayıp sakinleşip değerlendirmeyi öğreniriz, işte o zaman huzur gelir. Haz dediğimiz anlık ya da üç beş dakikalık gelip geçici bir duygudur. Mutluluk dediğimiz yaşarken hissetmediğimiz, çoğu zaman geçmişi gözden geçirirken ''aslında o vakitler ne kadar mutluydum'' diye bir anıya, bir ana dair yorum yaparken hissettiğimiz bir duygudur. Ama huzur, insanın buldu mu içindeki sükuneti sağlayan, çehresine bir tebessüm olarak yansıyan, insanın yaşadığı her anı bir zevke dönüştüren bir duygudur. Bu yüzden insan huzurun peşinden gitmelidir, hazzın ya da mutluluğun değil. Nasıl huzurlu olabileceğini keşfedebilirse şayet, mutluluk ve haz da bununla birlikte gelecektir.
Herkesin hayatı biriciktir, kişiliği ve hayattan bekledikleri başkadır. Birinin mutluluğu diğerinin hayalidir. Ama şunu unutmamak gerek, sahip olunca mutlu oluruz zannettiğimiz şeyler o gün geldiğinde mutluluk vermeyebilir. Bu yüzden insan az ile yetinmeyi bilirken, daha çoğu için çabalamaya devam etmelidir. Her daim varacağımız yer değil, yolda kalmamızdır bu hayatı yaşanılır kılan. Varacağımız yer eninde sonunda ölümdür. İyiliğimizle toprağın altına gidebilenlerden olalım.
Yüzlerce veda
31 EKİM 2016
‘Bana bir hikâye anlat’ dedi adam. Sesi, yaşamaktan yorulmuşların bezgin tınısını taşıyordu. ‘Bana bugüne dek duymadığım bir modern zaman hikâyesi anlat’. Durmuş kalp için bir elektroşok. Ona içinde nefes alacağı bir hikâye sunabilir miydim? ‘Veda etmeyi biliyor musun?’ dedim, ‘hiç vedalaşamadan bir sevdiğini toprağa
Bugün bayram olsun
Kendime de dışarıdan bakarak şöyle söyleyebilirim ki; içimizde Allah’ın (c.c) ruhunu taşıdığımız bir bedenin içindeyiz. Kendimize inanmak ve sevmek ihtiyacı içinde olduğumuzu bilmeyen anne babalarımız ya da eşimiz bize zarar verecek şekilde davranmış olabilirler. Onlar bilmiyorlardı, iyi olalım diye öyle davrandılar. Onları da anlayıp hoş görerek kendi algımızı yeniden düzenleyelim. Biz bilelim ki, bizler iyiyiz. İçimizdeki kendimizle ilgili bozulmuş algı, bize söylenmiş sözlerin sonucudur. Biz de bu sözlere inandık. BİZ, BİZİ ZANNETTİKLERİNDEN ÇOK DAHA İYİSİ VE FAZLASIYIZ. Yapıp ettiklerimizi, başardıklarımızı, daha iyisini yapma gayretimizi görelim. Kendimizi, zihnimizdeki bozuk algıdan ibaret sanmayalım. Kendi içimizdeki kendimizle savaşımızı bitirip bugün sulh ilân edelim, kendimizle barışalım. İnsan olan herkesin bu barışa yani kendi içinde kendisiyle barışmanın bayramını yaşamaya ihtiyacı var. Yaptığımız yanlış günah ne varsa, tövbemizi edip, özrümüzü dileyip, onları gömelim. İnsan olanın şaşma, yanılma payını her zaman aklımızda tutalım. Rabbimizin (c.c) severek yarattığı kendimizi sevelim. Sevgi ve güvenimizin önündeki engelleri bir bir kaldıralım. Kendimize yaklaşalım ki aradaki mesafeyi kapatalım.
Sayfa 35
Kazanırken neyi kaybettin?
Yalnızca, ilerdeki bir hedef için yaşamak, sığ bir şeydir. Yaşamı dağın tepesi değil, eğimleri ayakta tutar. Her şeyin büyüdüğü yerdir burası.
Zen ve Motosiklet Bakım Sanatı, Robert M. Pirsig
Sosyal medya paylaşımlarında denk geldiğim bir şaka var: Antik felsefe “Ben kimim?” sorusuyla başladı, insanların yaygın kişilik sorunu yaşadığı
