Bozkırkurdu’nu okumak, kitabı okuyan okur nezdinde en hafif tabiri ile bir ayrıcalık olacaktır. Tabi ki bu benim düşüncem. Son zamanlarda okuduğum en zor kitaplardan biriydi diyebilirim. Çoğu cümlesini hatta çoğu paragrafını kaç defa tekrar tekrar okuduğumu sayamadım. Bu demek değil ki Hesse’nin karmaşık ve anlaşılmaz bir dili var. Açıkçası dili
Bozkırkurdu okul yıllarında öfleye pöfleye okumaya çalıştğım bir kitaptı. O zamanlar da revaçtaydı Herman Hesse şu anki gibi. AFA yayınları diye hatırlıyorum, bütün kitaplarını basmıştı. Sidharta'yı okuduktan sonra elime almış ama sıkılmıştım kitaptan. Paul Muad'dib Beyin #25515888 yorumundan sonra tekrar aklıma geldi
218 syf.
·
Not rated
·
Liked
İÇİMİZDE BİR BOZKIRKURDU MU TAŞIYORUZ?
Herman Hesse’nin Bozkırkurdu romanını bitirdim bitireli yoğun bir yazı yazma ihtiyacı hissediyorum, fakat bir türlü oturamıyorum masamın başına, bir türlü dökemiyorum içimden taşan cümleleri satırlara. Kitap yarım kalmış bir aşk gibi ruhumda gezinip duruyor. Sait Faik’in “yazmazsam çıldıracaktım,” demesi gibi Bozkırkurdu peşimi bırakmıyor bir
Kafka'nın böceği Hesse 'de kurda dönüşmüş olarak karşımıza çıkıyor . Hesse 'nin - Kafka da olduğu gibi -toplumla çatışması içine doğmuş olduğu aile de başlıyor ilkin...Sonrası iflah olmaz bir uyumsuz... Kitap kahramanımız bedence
toplumun içinde, ama kafaca toplumdan ötede, sürüye ayak uyduramayan , giderek içselleşerek kendini toplumdan soyutlayan , düşünsel yaşayan, zamanın ve çağın ruhundan çok öncesinden gelmiş insanları anlatıyor.Ne demişti Ahmet Hamdi Tanpınar : İnsanoğlu insanoğlununun cehennemidir." Kahramanımız cehennemden kaçış yollarını arıyor. Kitabın ilk yarısındaki akıcılık, ikinci yarısında yerini durağanlığa bıraksa da kitap okunmaya değer...Sidarta 'dan sonra en iyi Hesse eseri Bozkirkurdu olabilir diyorum kendimce .Esere okuma listesinde yer verenlere, vereceklere keyifli okumalar..
Bu aralar okuyasım yok. Bu aralar dediğim, çarşambadan beri. Aslında yeni öykücülerdi gözüme kestirdiklerim, yerlilerden, okur, anasını ağlatır, en az 10 öykü kitabı bitiririm niyetindeydim. Olmadı.
Bodrum'daydık. Senesini unuttum. Keçiboynuzu alırım niyetine köylülerin kurduğu pazara gitmiştim. Zelo, kızım, daha 5 yaşında bile yoktu. Terlemiş
Boşluk, hiçlik, gerçek, hayal, falan filan
Nereden başlayacağımı bilememenin çaresizliğiyle başlıyorum.
“Söylenecek sözün çokluğu bazen insanı dilsiz bırakır. Tıkanır kalırsınız.” sözünün hakikatine inanarak ama yine de yazmaya çalışarak başlıyorum.
“Hiçbir şey hayat kadar şaşırtıcı olamaz. Yazı hariç. Yazı hariç. Evet tabii, tek teselli yazı hariç.” cümleleriyle biten Kara Kitap’ı