“Biri ölmüştü, henüz yirmi beş yaşındaydı..Adı “Deniz’di..
Günaydın gazetesi çimenlerin üzerinde öylece duruyor, tarih “Altı Mayıs bin dokuz yüz yetmiş iki” yi gösteriyordu..Herşey sonsuz durgunluktu..Onun gözleri bir kader, bir gölge, fırtınanın sarstığı bir kayık..”
6 Mayıs 1972
Sayfa 15Kitabı okudu
🍃”Gidiyorum, karanlıkla sessizliğin birleştiği yere..Koca koca adımlar atıyorum,çabalıyorum..Bulamıyorum, çırpındıkça arkaya bakamıyorum..Korkuyorum yalnız bıraktılar bu çamurlu yolda..Gözlerimdeki yaşlar karanlığa karışıyor..Sessizlik ise soluğumu kesiyor..Korkuyorum, acı çekiyorum,parçalanıyorum..Batıyorum uğraştıkça,sırf yalnız kalmasın diye kendimi unutuyorum..O, oluyorum benden önemli o,tanımıyorum ama o,oluyorum..”O, ben,sen,biz,siz, o ve onlar herşey..Kimse, hiçbirşey, hiçlik, sonbahar,ilkbahar ve çukur..”O” işte o dediğimiz o bir adı yok..Gölge gibi etrafa yayılmış..”
6 Mayıs1972
Biri ölmüştü, henüz yirmi üç yaşındaydı, adı Deniz'di; Günaydın Gazetesi çimenlerin
üzerinde öylece duruyor, tarih "altı mayıs bin dokuz yüz yetmiş iki"yi gösteriyordu. Herşey sonsuz durgunluktu. Onun gözleri bir kader, bir gölge, fırtınanın sarstığı bir kayık...
Sayfa 15
Otostop'umdan Geçen Yollar
Otostop yolculuğunun kaçıncı günü artık Antalya/Kaş yakınlarındayım. Uzun bir yolculuktan kalanları bu defa türkçe yazacağım. Bu defa türkçe dolu içim. Türkçe kelimeler başkaldırmış durumda. Artık beni doğru ifade edecek kelimeleri bulamadığım için üzülmüyorum. Yazılmamış binlerce mektup gibi herşey. Herşey bir mektuba sığar, ama binlercesine
